Gdy byłem licealistą jeden z nauczycieli przeprowadzał z nami ankietę. W jej treści znajdowało sie pytanie, które sprawiło mi problem. Brzmiało: „Kto lub co, jest dla ciebie autorytetem?”. Zastanawiałem się kogo wpisać. Myślałem, mając w głowie zupełną pustkę. Niezręcznie mi było jednak nie odpowiedzieć na pytanie. Było to w roku 1991. Parę miesięcy wcześniej przebywał w Polsce Jan Paweł II więc wpadłem na pomysł, że to jego podam jako mój największy autorytet.

W czasie przerwy rozmawiałem z kolegami o ankiecie. Okazało się, że mieli ten sam problem co i ja i w identyczny sposób go rozwiązali.

Dzisiaj publicyści i socjologowie mówią, że nastąpił kryzys autorytetów. Ludzie nie mają wzorców do naśladowania. Brakuje zasad i praw moralnych, na których można oprzeć swoje życie.

Niestety również w Kościele widać narastający problem z autorytetami. Z mediów co jakiś czas docierają do nas informacje o upadkach ludzi, którzy byli wzorami dla innych. Co jakiś czas dowiadujemy o różnego rodzaju ekscesach seksualnych, aferach finansowych itp. Wielu ludzi słysząc takie informacje dochodzi do wniosku, że nikomu nie można zawierzyć. Część uważa, że skoro patologie wkraczają do Kościoła to należy opuścić jego szeregi. Dlaczego tak się dzieje?

Często słyszę jak studenci mówią "Nie możemy wiedzieć, co działo się 2000 lat temu".
To, czego nie rozumieją to fakt, że istotna nie jest przerwa pomiędzy spisaniem wydarzeń, a współczesnością. Znacząca jest przerwa pomiędzy opisywanymi wydarzeniami, a powstaniem dokumentów je opisujących. Jeśli przerwa pomiędzy wydarzeniem, a powstaniem dokumentacji jest krótka, to czas, jaki upłynął pomiędzy wydarzeniami i dowodami a dniem dzisiejszym jest nieistotny.

Dobre dowody nie stają się złymi wraz z upływem czasu. Odnosząc to do Nowego Testamentu, analizując dowody odkrywamy, że informacje o Jezusie zostały spisane w pierwszym pokoleniu po wydarzeniach, gdy żyli jeszcze naoczni świadkowie, przez ludzi, którzy mieli bezpośredni kontakt z tymi, którzy towarzyszyli Jezusowi podczas jego działalności; Mamy więc lepsze źródła o życiu Jezusa z Nazaretu niż o większości wielkich antycznych postaci.

Weźmy na przykład Aleksandra Wielkiego - wspaniałego greckiego zdobywcę. Najwcześniejsze znane nam źródła o Aleksandrze Wielkim zostały spisane przez Arriana i Plutarcha 400 lat po śmierci Aleksandra. A mimo to greccy i rzymscy historycy uznają te źródła za całkiem wiarygodne podania o życiu Aleksandra Wielkiego.

Wspaniałe legendy o nim powstały dopiero w wiekach po działalności tych dwóch pisarzy. Porównujmy to teraz z Nowym Testamentem, gdzie mamy księgi i świadectwa, które zostały spisane w pierwszym pokoleniu po wydarzeniach, gdy wciąż żyli naoczni świadkowie. Sądzę więc, że mamy bardzo dobre opisy życia Jezusa z Nazaretu, bardzo wiarygodne świadectwa wydarzeń a to jak wiele czasu minęło od ich spisania do dnia dzisiejszego nie ma wpływu na ocenę rzetelności i wiarygodności tych dowodów.

Ludzie lubią jedność, chociaż zwykle gdy ludzie jednoczą się dla wspólnego celu, ich różne poglądy i ideologie szybko powodują brak jedności. Brak jedności panuje na szerszą skalę szczególnie w dziedzinie polityki, sprawach międzynarodowych i religijnych. Jak dobrze jest zatem zwrócić się ku rzeczom Bożym, aby znaleźć w nich potwierdzenie tego, że Bóg jest Bogiem jedności. W jego stworzeniu może być zewnętrzna rozmaitość, ale w rzeczach fizycznych w całym wszechświecie i w rzeczach biologicznych na ziemi rządzące prawa i zasady demonstrują zamiłowanie Stwórcy do jedności. Jedność występuje również w sprawach duchowych. „O jak dobrze i miło, gdy bracia w zgodzie (w jedności) mieszkają”, mówi psalmista w Psalmie 133. „Aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we mnie, a Ja w tobie” (Jan 17,21) - powiedział Pan Jezus.

Jedność ta przenika również Pismo Święte, obejmując zarówno Stary, jak i Nowy Testament. „Jest to bowiem sen jeden” (Gen. 41,26), powiedział Józef o dwóch snach. „Co tedy Bóg złączył, człowiek niechaj nie rozłącza” (Mat. 19,6), powiedział Pan Jezus.

Zapraszamy do wysłuchania zamieszczonych  na naszym serwerze ftp folder Aleksander Barkoci  dwóch kazań  wygłoszonych przez br. Aleksandra Barkociego pt."Po urodzaju przyjdzie głód" oraz "Mój stosunek do pracy".

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj  "Po urodzaju..."

Słuchaj  Mój stosunek..." 

Zapraszamy do wysłuchania  nowego kazania  pt. ”Pokój Boży"   wygłoszonego przez br. Macieja Wilkosza pastora zboru w Skoczowie.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj

KANON PISMA ŚWIĘTEGO

Słowo „kanon” używane jest, by określić sześćdziesiąt sześć Ksiąg Biblii. Termin ten oznacza „trzcinę”, „miarę” lub „przymiar” i sugeruje sprawdzenie tych Ksiąg, by zobaczyć, czy odpowiadają one Bożemu wzorcowi. Jest wiele starożytnych ksiąg religijnych. Jak możemy wiedzieć, że tylko te sześćdziesiąt sześć Ksiąg Biblii jest natchnionych, a inne nie? Na przykład Kościół Rzymsko-Katolicki na tym samym poziomie co Biblia uznaje czternaście starożytnych ksiąg, zwanych apokryfami. Obejmuje to pewne dodatki do Ksiąg kanonicznych, takich jak np. Księga Daniela.

Przestudiujmy krótko rozwój kanonu Starego Testamentu.

NAUKA O BIBLII

Studiowanie tego, co Biblia naucza o sobie, nazywa się Bibliologią. Biblia utrzymuje, że jest Bożym objawieniem o nim samym.

OBJAWIENIE

Nie może być wątpliwości co do Bożych możliwości objawienia samego siebie, bowiem określenie Boga, które zaprzeczałoby jego ponadnaturalnej mocy, byłoby sprzecznością pojęć. W dużym stopniu sami potrafimy ujawnić nasze myśli innym ludziom; w mniejszym stopniu zwierzętom. Jasnym jest, że Bóg może objawić siebie człowiekowi, jeśli tylko pragnie to uczynić. Jest pytanie, dlaczego Bóg miałby chcieć to uczynić?

Jeśli Bóg oczekuje od swoich stworzeń posłuszeństwa wobec Jego woli, to musiałby stworzeniom tym objawić swą wolę. W przeciwnym razie trudno byłoby zrozumieć, w jaki sposób czyniłby je odpowiedzialnymi za nieposłuszeństwo.

Poza tym, całkowicie niezależnie od objawienia Bożej miłości w Biblii, wydaje się oczywistym, że Bóg nie stworzyłby rasy ludzkiej, gdyby nie pragnął jej się objawić. Z drugiej strony, ograniczony w swych możliwościach poznawczych człowiek nie potrafi swym własnym wysiłkiem dojść do poznania nieskończonego Boga. Ludzka filozofia jest próbą zrozumienia natury wszechświata. Choć jest to pragnienie szlachetne samo w sobie, zwykle zaczyna się od nakreślonego celu, jakim jest wykluczenie potrzeby objawienia od Boga, i w ten sposób okazuje się być ciągiem wzajemnie wykluczających się teorii.

Mówiąc krótko, Bóg jest w stanie objawić siebie samego. Bóg dał człowiekowi swe objawienie, było to Jego zamiarem. Następne pytanie to: „Czy Biblia jest objawieniem Boga o sobie?”

Podejmujemy próbę podania w zwięzły sposób kilku uwag o pochodzeniu, istocie i treści źródła skąd pochodzi wiara chrześcijańska, o Biblii.

1. O jej nazwie

Już samo specyficzne określenie tego zbioru Ksiąg świadczy o ich osobliwości. Tak, jest to najdziwniejsza i najbardziej godna uwagi Księga na całym świecie. Nie posiada ona tytułu, a jest najbardziej znanym dziełem literackim w świecie!

Słowo Biblia pochodzi z greckiego „Biblos”, to znaczy „księga”. Czasami używano nazwy „Bibliotheka”, albo według ojca kościoła Hieronima, nazwy „Divina Bibliotheka”, tzn. zbiór świętych ksiąg. Biblia składa się z 66 ksiąg napisanych przez różnych autorów. Wśród nich są królowie: Dawid i Salomon; lekarze i uczeni: Izajasz i Łukasz; teolodzy: Ezdrasz i Paweł; wysocy urzędnicy państwowi: Mojżesz, Daniel i Nehemiasz; rolnicy i rzemieślnicy: Amos i Piotr; muzycy: Asaf i synowie Koraha; prorocy: Ezechiel, Joel itd. Napisanie całego zbioru 66 ksiąg trwało około 1500 lat.

Biblia nazywana jest także „Pismo” (Łuk. 4,21. Jan 2,22 oraz 5,39. Jak. 2,23) lub „Pisma” (Łuk. 24,27), lub „Pisma Święte” (Rzym. 1,2. 2 Tym. 3,15), lub „Księgi” (Dan. 9,2). Żydzi używali nazwy „Zakon i Prorocy” (Dz. Ap. 13,15; Rzym. 3,21 i in.).

Żyjemy w szczególnych czasach. Szczególnych pod różnym względem. Między innymi symptomem naszych dni (nieciekawym!) jest brak czasu. Na brak czasu narzekamy wszyscy. Młodzi i starzy, samotni i żyjący w rodzinach, niewierzący i wierzący. Pośpiech jest udziałem wszystkich bez wyjątku. Ludzie, pędząc w wirze codziennych obowiązków, nie mają czasu na zasadnicze sprawy – jak odpoczynek, społeczność z innymi, a nawet z własną rodziną. Co dopiero mówić o chwilach refleksji nad głębszymi sprawami, dotyczącymi spraw duchowych, takich jak zbawienie, cel życia, wieczność.

Nietrudno się domyślić, komu taki stan rzeczy jest na rękę. Powszechny brak czasu jest sprzymierzeńcem szatana. Stąd jego wysiłki w tym kierunku, by jak najwięcej czasu ukraść: ciekawe programy telewizyjne, książki, które czyta się jednym tchem, bogata wideoteka, która może zabrać całe popołudnie i połowę nocy, internet. Niedawno czytałem wypowiedź jakiejś aktorki, że jej ulubionym sposobem spędzania czasu jest „żeglowanie” po internecie, które często trwa kilkanaście (!) godzin. Myślę, że nie czytała wtedy ostatniego wydania wiadomości lub jakiegoś chrześcijańskiego czasopisma...

Uprzejmie informujemy , że na naszym serwerze ftp w folderze Leszek Wrzecionko - kazania udostępnione zostało do pobrania  nowe kazanie pt. ”Przesłanie z Księgi Estery”  wygłoszone przez br. Leszka Wrzecionko.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj

Zniechęcenie jest pułapką. Zazwyczaj nie zdajemy sobie sprawy z tego, że w którymś momencie pojawia się w naszym życiu. Nie jest ono wynikiem jakiejś decyzji, nie przychodzi znienacka, ale pojawia się jako efekt długotrwałych porażek w jakiejś dziedzinie naszego życia albo w wyniku poddania w wątpliwość Bożego Słowa lub postępowania. Zaskoczeni i rozczarowani tym, że Boże działanie w naszym życiu nie wygląda tak jak sobie wyobrażaliśmy wpadamy w pułapkę zniechęcenia.

Zapraszamy do wysłuchania wartościowego kazania  pt. "Trzy historie"  zamieszczonego  na naszym serwerze ftp w  folderze Piotr Karel .

Zostało one wygłoszone przez br. Piotra Karela pastora zboru w Kołobrzegu.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj 

Gdy zachowuje się spokojnie, to któż go potępi. Hiob 34, 29

Cisza podczas rozszalałej burzy.

On jest z nami w łodzi nie tylko wtedy, gdy spokojnie przepływamy jezioro, ale również wtedy, gdy podczas ciemnej nocy jesteśmy na jego środku i nagle zaczyna szaleć straszliwa burza. Wszystkie żywioły jakby powstały przeciwko nam i każda fala grozi zatopieniem łodzi. Ale oto Pan budzi się ze snu i rozkazuje wichrom i falom ucichnąć. W miejsce wściekłych żywiołów sprowadza ciszę i spokój.

Jego głosu nie zagłuszy wycie wichru i ryk rozszalałych fal. „Umilknij! Ucisz się!” Czy go nie słyszysz? On nas uspokaja i daje nam ciszę, w chwili utraty duchowego pokoju.

Nieraz Pan pozbawia nas różnych rzeczy tylko dlatego, że wyolbrzymiamy ich znaczenie. Ulegamy pokuszeniu, aby naszym osiągnięciom, nastrojom lub duchowym widzeniom przypisywać zbyt wielką wagę. Pan oddala od nas te rzeczy i w swojej wielkiej miłości uczy nas czynić różnicę między nimi i Nim samym. Przybliża się i ożywia nas cichym powiewem swojej obecności. W taki właśnie sposób spływa na nas pokój Boży, który przewyższa wszelkie zrozumienie i zachowuje serce i myśli w Chrystusie Jezusie.

Postanowiłem ograniczyć zakres niniejszego artykułu do tej przestrzeni życia Kościoła, która z racji wieku, jest mi szczególnie bliska - relacji międzypokoleniowych. To właśnie tutaj - być może w większym stopniu, niż gdziekolwiek - rodzi się obecnie wspaniała możliwość urzeczywistniania idei wzajemnej zachęty.

Segregacja wiekowa

Świat dynamicznie przyspieszył. Całkiem niedawno na amerykańskich ulicach pojawiły się pierwsze samochody ze stajni Forda, a w Polsce zaczęto wzywać nieśmiało do elektryfikacji wsi. Dzisiaj trudno uwierzyć, że od tamtego obcego i nieznanego świata dzieli nas ledwie kilka pokoleń. Wielkie ruchy społeczne postawiły sobie za cel wyrównanie wszelkich nierówności i sprowadzenie wszystkiego do sprawiedliwej, demokratycznie ustalonej średniej. Polska wolna jest więc od segregacji rasowych, kulturowych, czy religijnych. Nie siadamy w osobnych przedziałach pociągów, nie stoimy w oddzielnych kolejkach po chleb. Jednak gdzieś wśród zgiełku dostojnych haseł równości, zaczęła powstawać potężna, niewidzialna bariera dzieląca ludzi nie ze względu na rasę, czy status ekonomiczny, lecz... wiek.