Dusza ich podobna będzie ogrodowi wilgotnemu. Jer. 31,12

O, gdybyż dusza nasza doznała opieki nieba, nie była nadal pustkowiem, lecz ogrodem Pańskim! Ogrodzona na pustyni, otoczona murem łaski, zadrzewiona pouczeniem, odwiedzana przez miłość, wypielona karnością niebieską, pielęgnowana i strzeżona mocą Bożą; błogosławiona dusza gotuje się przynieść owoce Panu.

Ale ogród może uschnąć z braku wody a wszystkie rośliny jego powiędną i zginą. Duszo moja, jakże łatwo to mogłoby się stać, gdyby Pan cię opuścił! W południowych krajach, ogród bez wody rychło ogrodem być przestaje, nic nie sięga doskonałości, nie rośnie, nawet żyć nie zdoła. Ale przy stałym zraszaniu wynik jest zachwycający. Niechajże Duch Święty udziela stale duszy naszej odwilżenia, równomiernie - żeby każda cząstka ogrodu miała swój strumień; obficie - aby dostateczne odświeżanie służyło każdemu drzewku i ziołu; żeby każda godzina przyniosła wraz z ciepłem orzeźwienie; rozumnie, aby każdy krzew posiadł to, czego mu potrzeba. W ogrodzie, po zieloności poznasz, gdzie woda płynie; z łatwością odczujesz, że Duch Boży schodzi.

O, Panie, zraszaj mnie dzień cały i pozwól mi przynosić pełen owoc dla Jezusa. Amen

Pewien człowiek przyszedł do Jezusa i zapytał:

– Nauczycielu, co dobrego mam uczynić, aby zdobyć życie wieczne?

– Czemu Mnie pytasz o to, co dobre? Jest tylko jeden Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowuj przykazania.

– Które? – Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czcij ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego, jak siebie samego.

– Czego jeszcze mi brak? Tego wszystkiego przestrzegałem.

– Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj swój dobytek i rozdaj ubogim, a cały twój skarb znajdzie się w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną.

Gdy młody człowiek to usłyszał, odszedł smutny, bo miał wielki majątek.

Był tak przywiązany do rzeczy które posiadał, że nie mógł sobie wyobrazić życia bez nich.

"Szczęśliwi, którzy mają czyste serce, ponieważ oni będą oglądać Boga." Ewangelia Mateusza 5:8 i 19:16-22

Zapraszamy do pobrania/wysłuchania  kazania  pt. "Błogosławieni czystego serca" wygłoszonego przez  br. Andrzeja Lubera  pastora zboru w Czechowicach - Dziedzicach.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj 

Tytuł pewnego artykułu dotyczącego życia w zborze, który przeczytałem kilka miesięcy temu, bardzo zainspirował mnie do myślenia – „Życie chrześcijanina przypomina bardziej jazdę autobusem, niż motocyklem.”1. To zdanie zawiera w sobie wiele mądrości. Motocyklista kojarzy mi się z wolnością. Może sam wybrać sobie prędkość, z którą chce się poruszać, drogę, jaką chce przejechać, zabrać ze sobą to, co uzna za przydatne, zatrzymać się gdzie tylko zechce. Jazda autobusem wydaje się znacznie mniej ekscytująca. Często jest w nim duszno, tłoczno, porusza się powoli, trzeba dopasować się do zarządzeń kierowcy, co jakiś czas znajdzie się pasażer ochoczo pałaszujący kanapki z jajkiem i kiełbasą, której zapach mogą wdychać pozostali podróżujący. A jednak to autokar może dojechać znacznie dalej niż motocykl, ludzie, którzy mogą wydawać się obciążeniem równocześnie mogą stać się wielką pomocą jeśli wydarzy się coś złego. Kierowca nie ogranicza na siłę praw pasażera, a raczej go chroni. Jeśli ktoś zgłodnieje to może wspomniany wyżej podróżujący z kanapką chętnie poczęstuje innych.

Myślę, że podobnie może być z tym jak młodzi ludzie patrzą na członkostwo w zborze. Młodość pragnie wolności. Bycie członkiem zboru to jednak z pozoru wiele ograniczeń -szczególnie w zborze wielopokoleniowym. Często słyszałem narzekania na to, że seniorzy mogą hamować młodych ludzi w ich życiu duchowym. Zarzuty były zawsze podobne – chcemy bardziej współczesnej muzyki na nabożeństwach, a ona nie podoba się starszym, chcemy bardziej dynamicznego, „dzisiejszego” pastora, ale starsi nie zawsze rozumieją jego przekaz, starsi nas krytykują, czepiają się naszego ubioru, itd. Z pewnością również się spotkałeś z podobnymi zarzutami. Niektóre są absurdalne, inne zrozumiałe, wszystkie jednak mają jeden wydźwięk – lepiej byłoby jechać motocyklem, albo przynajmniej grupą motocykli, niż autobusem, w którym czujemy się ograniczeni. Nie chcę się odnosić szczegółowo do zarzutów, pragnę jednak wskazać na kilka aspektów tego, dlaczego warto być w zborze wielkopokoleniowym, w którym odnaleźć może się każde pokolenie, choć jednocześnie każde musi iść na pewne ustępstwa. Cieszę się i zabiegam o to, by być częścią zboru, w którym są seniorzy, bo młodzi ich potrzebują.

„... Nie ma jej we mnie”. ( Job 28,14)

Wspominam lato, kiedy mówiłam, „potrzebuję morza, powietrza morskiego by się wzmocnić”. Udałam się więc nad ocean, lecz on szumiąc jakby powiedział: „nie ma go we mnie” i nie spełnił mych życzeń, więc pomyślałam: „znajdę odpoczynek na górskich szczytach”. Wyruszyłam więc w góry. Obudziłam się wczesnym rankiem; przede mną wznosiła się bardzo wysoka góra, którą tak pragnęłam widzieć; lecz i ona mówiła: „nie we mnie!”

I ona nie dała zadowolenia, jakiego szukałam. O, ja potrzebowałam oceanu Jego miłości i górskich wysokości Bożych prawd dla mego życia wewnętrznego. Potrzebuję tej mądrości, o której morska głębina mówi: „nie ma jej we mnie”, mądrości, której nie da się porównać z drogocennymi kamieniami i złotem! Chrystus jest najwyższą mądrością, odpowiadająca naszym najgłębszym potrzebom. Nasze wewnętrzne wzburzenie może być zaspokojone tylko przez objawienie Jego wiecznej przyjaźni i miłości ku nam.

Zaiste i gniew człowieczy chwalić Cię musi, a Ty ostatek zagniewania skrócisz. Psalm 76,11

Bezbożnicy zawsze wściekać się będą. Ich gniew powinniśmy znosić, jako znamię naszego powołania, znak odrębności naszej; gdybyśmy byli ze świata, świat miłowałby nas. Pociechą naszą jest to, że i gniew człowieczy służy ku chwale Boga. Kiedy bezbożni w nienawiści swojej ukrzyżowali Syna Bożego, wykonali oni bezwiednie wyrok Boży, a w tysiącu wypadkach swawola niepobożnych czyni to samo. Wydają się sobie wolnymi, ale jak złoczyńcy w kajdanach wykonują bezwiednie wyroki Wszechmocnego.

Uczynki grzeszników są tak pokierowane, że prowadzą ich do niechybnej zguby. Działają oni samobójczo i unicestwiają własne plany. Nic takiego nie wynika z ich wściekłości, co by nam wyrządziło szkodę istotną. Kiedy męczennicy płonęli, dym, podnoszący się od stosów, wywoływał większy wstręt do oprawców, niż cokolwiek bądź innego.

Pan tymczasem posiada kaganiec i łańcuch dla niedźwiedzia. Powstrzymuje najwścieklejszy gniew wroga. Jest, jako młynarz, który hamuje masy wód potoku, a ostatek zawraca z pożytkiem na obracanie koła. Nie jęczmy, lecz śpiewajmy. Wszystko idzie dobrze, chociaż wicher silnie dmie.

Wyprowadził mnie na szeroką przestrzeń, wyratował mnie, gdyż mnie umiłował Ps. 18, 20

Czym jest ta „szeroka przestrzeń”? Czy nie jest nią sam Bóg, ten wiecznie „Istniejący”, w którym wszystkie istoty i wszelkie strumienie życia zaczynają się i kończą? Rzeczywiście, Bóg jest „szeroką przestrzenią”. Dawid, przez pokorę i uniżenie się, doprowadzony do całkowitej nicości, wyszedł na „szeroką przestrzeń”, „...jak nosiłem was na skrzydłach orlich” (2 Moj. 19, 4).

Bojąc się na głębię jechać poświęcenia,

Zapytałem Pana: „Czy do wód cierpienia

Łódkę mą zaniosą ciemne te głębiny?”.

„Zaprowadzą do Mnie!” – Zbawca rzekł jedyny.

Płacząc obok grobu, stałem zasmucony

I w gorzkości duszy wołałem zraniony:

"Gdzież ten szlak boleści wiedzie Panie Boże?”

Jako zasmuceni, ale zawsze weseli. 2 Kor. 6,10

Smutek był piękny, lecz jego piękno podobne było do chłodnego światła księżyca, świecącego przez liście drzew i tworzącego srebrne plamy na delikatnej zieleni mchu. Gdy Smutek śpiewał, głos jego dźwięczał jak delikatne trele słowika, a w jego spojrzeniu było roztargnienie, jak u kogoś, kto już przestał oczekiwać radości. Mógł płakać z płaczącymi, współczując im w zmartwieniu, lecz nie potrafił radować się z radującymi.

Radość również była piękna, ale jej świetlany wdzięk podobny był do poranku. Jej oczy jaśniały dziecięcą radością, a złociste włosy odbijały światło promieni słonecznych. Gdy Radość śpiewała, jej głos jak głos skowronka wznosił się wysoko ku niebu, a jej stąpanie, było krokiem zwycięzcy nie znającego porażki. Ona umiała radować się ze wszystkimi radującymi. Lecz płakać z płaczącymi – było dla niej czymś zupełnie nieznanym.

Dobre zdrowie, równowaga finansowa, szczęśliwe życie rodzinne - to pragnienia każdego z nas. Jednak są one chwilowe i pozbawione sensu, jeśli nie są zakotwiczone w tym, co rzeczywiste i nieprzemijalne. Najważniejsze pytania, te które tkwią w każdym z nas.