„Kto się boi przykazania Jego, odniesie nagrodę” ( Przyp. 13,13)

Święta bojaźń wobec Słowa Bożego nie jest dostatecznie ceniona. Ludzie uważają siebie za mędrszych, niźli Słowo Boże, i ważą się je sądzić. Lub powiadają: „uczyniłem tak, ale nie dla bojaźni Bożej”. My zaś Księgę, daną przez Boga, uważamy za nieomylną, a czci dla niej dowodzimy naszym posłuszeństwem. Nie jest to wcale przerażenie wobec Słowa, ale dziecięce poszanowanie dla Niego. Nie boimy się kary, skoro boimy się samych przykazań.

... złożywszy z siebie wszelki ciężar i grzech, ... biegnijmy wytrwale w wyścigu, który jest przed nami. (Hbr. 12, 1)

Bywają brzemiona, które same przez się nie są grzechem, ale stają się przeszkodą w rozwoju życia duchowego. Jednym z najgorszych obciążeń jest poddanie się w smutkowi. Staje się to prawdziwie ciężkim brzemieniem, które będzie wielką przeszkodą do osiągnięcia świętości i pożytecznego życia.

Niepowodzenie narodu Izraelskiego, przy wejściu do ziemi obiecanej, zaczęło się od narzekania: „i szemrali... wszyscy synowie Izraela”. Mówili „przeciwko Bogu i Mojżeszowi”. A to uczucie przerodziło się w bunt i doprowadziło do klęski. Nigdy nie pozwalaj sobie przestać ufać Bogu; Jego miłość i wierność trwa na zawsze i we wszystkim. Możemy sprzeciwić się niedowiarstwu, podobnie jak i wszelkiemu innemu grzechowi. Gdy mocno staniemy na stanowisku i do naszych myśli nie dopuścimy zwątpienia, Duch Święty przyjdzie nam zaraz z pomocą, da nam Bożą wiarę i ukoronuje nas zwycięstwem.

... kazał pojmać Józefa i wtrącić go do więzienia, ... Ale Pan był z Józefem ... i sprawił, że szczęściło mu się we wszystkim, cokolwiek czynił. 1 Moj. 39, 20-23

Gdy Bóg dopuszcza, by osadzono nas w więzieniu za to, że byliśmy Mu wierni, On idzie tam razem z nami, i więzienna cela przeobraża się w najbardziej błogosławione miejsce w świecie. Józef właśnie tego doświadczył. Nie sprzeciwiał się, nie narzekał, nie okazywał rozgoryczenia i nie upadł na duchu z powodu krzywdy, jaka go spotkała. Gdyby tak nie było – naczelnik więzienia nie okazałby mu takiego zaufania. Józef po prostu nie użalał się nad sobą, ale z pokorą i w cichości przyjął na siebie ten los. Józef wiedział komu zaufać i dlatego mógł cierpliwie znosić trudną sytuację, w jakiej się znalazł.

Strzeżmy się ubolewania nad sobą i zapamiętajmy, że najmniejsze uczucie litości dla samego siebie, które dopuścisz do serca, przyniesie fatalny skutek. Dlatego na zawsze odsuńmy je od siebie. Józef Bogu powierzył swój los. Dzięki temu i naczelnik więzienia mógł wszystko powierzyć Józefowi.

„Panie Jezu! Kiedy zamkną się za mną drzwi jakiegokolwiek więzienia, zachowaj moją ufność i pomóż mi radować się Twoją obecnością, nie patrząc na krępujące mnie więzy. Daruj, aby moje uwięzienie posłużyło do rozpowszechnienia Twego Słowa. Nawet i w ciemnej celi zachowaj mię wolnym”.

Nauczyłam się doceniać mrok smutku – w tym mroku żywiej świeci jasne oblicze Chrystusa.