Postanowiłem ograniczyć zakres niniejszego artykułu do tej przestrzeni życia Kościoła, która z racji wieku, jest mi szczególnie bliska - relacji międzypokoleniowych. To właśnie tutaj - być może w większym stopniu, niż gdziekolwiek - rodzi się obecnie wspaniała możliwość urzeczywistniania idei wzajemnej zachęty.

Segregacja wiekowa

Świat dynamicznie przyspieszył. Całkiem niedawno na amerykańskich ulicach pojawiły się pierwsze samochody ze stajni Forda, a w Polsce zaczęto wzywać nieśmiało do elektryfikacji wsi. Dzisiaj trudno uwierzyć, że od tamtego obcego i nieznanego świata dzieli nas ledwie kilka pokoleń. Wielkie ruchy społeczne postawiły sobie za cel wyrównanie wszelkich nierówności i sprowadzenie wszystkiego do sprawiedliwej, demokratycznie ustalonej średniej. Polska wolna jest więc od segregacji rasowych, kulturowych, czy religijnych. Nie siadamy w osobnych przedziałach pociągów, nie stoimy w oddzielnych kolejkach po chleb. Jednak gdzieś wśród zgiełku dostojnych haseł równości, zaczęła powstawać potężna, niewidzialna bariera dzieląca ludzi nie ze względu na rasę, czy status ekonomiczny, lecz... wiek.

Mąż Boży - Nehemiasz, który sprawował funkcję namiestnika i naczelnika powracających z niewoli babilońskiej Judejczyków stosował wobec niektórych dość „oryginalną” metodę zachęcania.

W Ksiedze Nehemiasza w 13 rozdziale czytam y takie słowa:

„Również w owych dniach stwierdziłem, że niektórzy Judejczycy poślubiali kobiety aszdodyckie, ammonickie i moabickie.

Z ich dzieci połowa mówiła po aszdodycku, czy innym językiem tych ludów, lecz nie umieli już mówić po żydowsku.

Więc gromiłem ich i przeklinałem, niektórych z nich biłem, targałem za włosy i zaklinałem na Boga: Nie wydawajcie waszych córek za mąż za ich synów i nie bierzcie ich córek za żony dla waszych synów czy dla siebie.” ( w. 23-25)

Sądzę, że choć metoda „gromienia, przeklinania, bicia, targania za włosy i zaklinania na Boga” mogłaby być co do niektórych ludzi w Zborze wielce pożądana i skuteczna, to raczej nie radziłbym z niej korzystać.

Mamy parę słów napisać o właściwym zachęcaniu.

Sztafeta pokoleń

Ponad dwa tysiące lat temu sam Boży Syn przekazał służbę apostołom w celu kontynuowania przez nich rozpoczętego przez Jezusa dzieła okresu łaski. Budowa Kościoła Pana Jezusa potrzebuje wielu pracowników na różnych odcinkach rozwoju Bożego dzieła i dlatego jest to temat godny tego, aby się nad nim pochylić. Problem braku pracowników na polu służby duchowej zauważył Pan Jezus, stwierdzając: Powiedział więc do swoich uczniów: Żniwo jest obfite, ale jakże mało robotników! Proście Pana żniwa, aby posłał robotników na swoje żniwo (Mat. 9,37-38). Chciałbym w tym miejscu podkreślić wskazany przez Pana Jezusa kierunek poszukiwania nowych pracowników, więc zacytuję go jeszcze raz: proście Pana żniwa. Myśl ta będzie często powracać w niniejszym rozważaniu.

Jest rzeczą naturalną w każdym sprawnie funkcjonującym organizmie w miejsce starszych dojrzałych pracowników wchodzą nowi, młodzi, pełni zapału. Wspaniałym błogosławieństwem dla rodziców jest moment zawarcia przez ich dzieci przymierza z Panem Bogiem poprzez chrzest wodny czy też napełnienie ich Duchem Świętym. Tak samo wspaniałym błogosławieństwem jest, gdy młodzież, pełna bojaźni Bożej, zajmuje miejsce swoich duchowych ojców i kontynuuje duchową służbę.

Należałoby się więc zastanowić: W jaki sposób przygotowywać i powoływać nowych pracowników do budowy Kościoła?

Mądre ojcostwo - Inspirowanie młodego pokolenia do służby w Kościele

Zanim przejdę do mojego i starszego pokolenia, czyli tych co są i powinni być matkami i ojcami w wierze, kilka myśli do młodych.

Nie skupiajcie się tak bardzo na dyplomach, co na dobrych mentorach. Nie żeby dyplom był czymś złym, chyba, że kupiony na poboczu autostrady. Sam dyplom to efekt wiedzy, inteligencji, teorii. Życie wymaga czegoś więcej niż dobrego dyplomu. Podobno umysłowa inteligencja nie idzie w parze z inteligencją emocjonalną. Teoria nie zawsze przeradza się w praktykę.

Wiedza powinna ewoluować w stronę życiowej mądrości. A do tego potrzebujemy dobrych mentorów, matek i ojców, praktyków, ludzi, którzy już tę drogę przed nami przeszli.

... do służby w Domu Bożym.

Chciejmy się nad tym chwilę zastanowić. Na początku powiedzmy o służbach, w które powinien być zaangażowany, bez wyjątku, każdy chrześcijanin.

Każdy człowiek powołany przez Boga do Królestwa Bożego, staje się częścią Kościoła Jezusa Chrystusa. Często używa się tu porównania do małej cegiełki w wielkim budynku. Każdy chrześcijanin, to mała cegiełka. Ten obraz może nasuwać błędne skojarzenie: tak, jak cegiełka tkwi nieruchomo w murze – tak chrześcijanin tkwi nieruchomo w Kościele. Szczęśliwy, że się tu znalazł, siedzi cicho, bez ruchu, bez żadnego działania. Siedzi i czeka, aż Pan Jezus zabierze cały Kościół do Nieba.

Wszystko się zgadza, z tym, że Kościół, o którym mowa, nie jest nieruchomą bryłą lecz żyjącym, duchowym organizmem.

Zachęcanie – to oddziaływanie na kogoś w określony sposób w celu skłonienia go do pożądanego działania czy sposobu zachowania. Nie może to być jednak ani manipulacja ani przymus. Chodzi raczej o taki wpływ na drugiego człowieka pobudzający go do właściwego działania, który zakłada i jest realizowany przy pełnym poszanowaniu jego autonomii.

Nowy Testament postawę zachęcania kogoś do działania najczęściej określa czasownikiem parakaleo, który można tłumaczyć kilkoma słowami. Oznacza on: przywoływać, zapraszać, wzywać lub zachęcać kogoś do czegoś, pobudzać, podsycać, pocieszać, dodawać odwagi, dodawać otuchy, prosić, błagać, krzepić, zagadywać, życzliwie się odzywać.

Widać więc wyraźnie, że działanie tym czasownikiem określane ma szeroki zakres i że przebiega w konkretnej atmosferze. Jest to atmosfera wzmacniania poczucia wartości zachęcanego, budowania go i przyjaznego ukierunkowywania.

Kto jest do tego zdolny?

Niemal każdy człowiek doświadczył przykrego uczucia nieśmiałości. Niektórzy mają z nią poważny problem. Są do tego stopnia nieśmiali, że z trudem funkcjonują na co dzień, nie mówiąc już o rezygnacji z wielu nadarzających się im życiowych okazji. Nieśmiałość zamyka im usta, zatrzymuje w miejscu i ogranicza kontakty. Dziś Dzień Osób Nieśmiałych, więc o tym słów parę.

Chociaż ludzie nieśmiali przeważnie charakteryzują się wysokim poziomem empatii i z natury są mili w kontaktach z innymi ludźmi, to jednak mało kto uznaje nieśmiałość za cechę pozytywną. Trema, drżenie rąk, silne zaczerwienienie na twarzy i szyi – to objawy na tyle przykre, że trudno się z nich cieszyć.

Z problemem nieśmiałości boryka się też wielu chrześcijan. Zwłaszcza, gdy trzeba z kimś porozmawiać o Jezusie. Nie wiedzieć dlaczego, ogrania ich wtedy jakaś dziwna wstydliwość. Czasem jest to obawa przed niezrozumieniem i odrzuceniem, ale częściej w grę wchodzi tu zwykła nieśmiałość i zatrzymuje świadectwo.

Każdy człowiek idący drogą czy też kierujący jakimkolwiek pojazdem jest świadomy tego, jak bardzo jest ważne, aby bez przerwy pilnie patrzeć przed siebie, jeśli chce się na czas właściwie zareagować i uniknąć potknięcia się bądź kolizji z innym użytkownikiem tej samej drogi. W przypadku spoglądania do tyłu bardzo szybko można stworzyć zagrożenie dla siebie oraz innych ludzi. Dlatego należy trzymać się takiej zasady: idąc czy kierując pojazdem, nie patrz za siebie.

Zasada ta dotyczy nie tylko powyżej wymienionych czynności, ale również życia duchowego każdego chrześcijanina. W Biblii znajdujemy bardzo dużo ostrzeżeń, wskazówek oraz pouczeń dotyczących tego, aby idąc drogą życia za Panem Jezusem w żadnym przypadku nie oglądać się, nie patrzeć wstecz, za siebie. Przykładowo w Księdze Przypowieści Salomona znajdujemy cztery bardzo ważne zalecenia: Niech twoje oczy patrzą wprost, a twoje powieki niech będą zwrócone prosto przed siebie! Bacz na tor, po którym ma stąpać twoja noga, i niech będą pewne wszystkie twoje drogi. Nie zbaczaj ani na prawo, ani na lewo, powstrzymuj swoją nogę od złego (Przyp. 4, 25-27).

Jeżeli dokładnie przeanalizujemy te poszczególne zalecenia, to zrozumiemy, ile niebezpieczeństw i kolizji możemy uniknąć w życiu, stosując się do nich każdego dnia i w każdej okoliczności. Szczególnie ważne jest zalecenie dotyczące tego, aby w żadnym przypadku nie zbaczać z drogi życia ani na prawo, ani na lewo, nawet wtedy, gdy pojawią się takie drogi „odjazdowe” – kuszące pięknymi zaproszeniami i reklamami. Pewne jest, że takie drogi zaprowadzą do śmierci.

Nastały czasy słabego, miernego chrześcijaństwa. Dzisiejsi chrześcijanie to ludzie słabej wiary, szybko poddający się zwątpieniu, rozczarowaniu rzeczywistością, często kompletnie załamani i bez nadziei. Powodów tego jest wiele, ale na czoło wysuwają się dwa:

- splamienie grzechem 
- permanentny brak modlitwy.

Poddajcie się Bogu, przeciwstawcie się diabłu… (Jak. 4, 7)

W świecie nas otaczającym grzech jest wszechobecny, natarczywy i zachwalany przez zdecydowaną większość. Nie traktowany jako występek, lecz... przyjemność! Nawet najbardziej ohydne grzechy, szczególnie w dziedzinie seksualnej, są promowane, pochwalane i dlatego powszechne.

W dziedzinie mamony – większość goni za pieniądzem, łamiąc wszelkie moralne zasady. Ludzie przyłapani na oszustwach i malwersacjach ścierają bez drgnienia powiek wstyd ze swojej twarzy, wystawiając oblicze harde, butne i bezwzględne.

Czymże jest człowiek, że o nim pamiętasz, lub syn człowieczy, że go nawiedzasz? Uczyniłeś go niewiele mniejszym od Boga (BT: niewiele mniejszym od istot niebieskich), chwałą i dostojeństwem uwieńczyłeś go (Ps. 8, 5–6).

Człowiek – rzecz to wielu Czytelnikom zapewne nie nowa − to nie tylko postać, którą możemy oglądać. To trójwymiarowa przestrzeń ducha, duszy i ciała. Połączone przez Stwórcę w jedno i przy Jego tchnieniu, stały się istotą ożywioną. Pierwszy wymiar tej ludzkiej przestrzeni to „ klejnot niezniszczalny”, czyli wieczny.

Mowa jest tu o duchu człowieka, nazwanym w Biblii człowiekiem wewnętrznym, ukrytym w duszy i ciele człowieka. Apostoł Piotr wyraził to tak: ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha (I Piotra 3, 4). Jest to najgłębsza i najdoskonalsza sfera naszego istnienia. Ponieważ pochodzenie tego klejnotu jest od nieśmiertelnego Boga, dlatego też ta pierwsza przestrzeń ducha jest nieśmiertelna, jest wieczna. Wszystko pięknie uczynił w swoim czasie, nawet wieczność włożył w ich serca , mówi Kaznodzieja (Kazn. 3, 11).

Zapis tekstowy kazania wygłoszonego przez br. Piotra Andrzejewskiego podczas nabożeństwa w Kościele Zielonoświątkowym zbór w Nowej Soli przy ul.Wyspiańskiego 13.

Witajcie bracia i siostry, otwórzmy nasze Biblie i przeczytajmy historię zapisaną w Ew. Św. Łukasza 10:38-42:

38. A gdy szli, wstąpił (Pan Jezus) do pewnej wioski; a pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła go do domu.

39. Ta miała siostrę, a na imię jej było Maria, która usiadłszy u nóg Pana, słuchała jego słowa.

40. Marta zaś krzątała się koło różnej posługi; a przystąpiwszy, rzekła: Panie, czy nie dbasz o to, że siostra moja pozostawiła mnie samą, abym pełniła posługi?

Powiedz jej więc, aby mi pomogła.

41. A odpowiadając rzekł do niej Pan: Marto, Marto, troszczysz się i kłopoczesz o wiele rzeczy;

42. Niewiele zaś potrzeba, bo tylko jednego; Maria bowiem dobrą cząstkę wybrała, która nie będzie jej odjęta.

Moi drodzy, ta historia rzuca nam światło na postawę dwóch wierzących, rodzonych sióstr. Zauważmy, jak rożne mogą być postawy, charaktery, temperamenty wierzących nawet jeśli są spokrewnieni. Obie siostry były uczennicami Jezusa. Obie kochały Jezusa i wiemy, że Jezus także je kochał.Ale przyglądając się im wyraźnie widać, że były to kobiety o rożnym usposobieniu.

Pierwsza starsza siostra Marta była - pracowita, gościnna, energiczna, bezpośrednia, prostolinijna - mówiącą wprost to co myśli. Młodsza o imieniu Maria (nazywana powszechnie Marią z Betanii) była cicha, spokojna, nieco skryta.

Pierwszymi nasuwającymi się wnioskami jest to, że:

• wskazana historia uczy nas, że nie wolno nam oczekiwać, że wszyscy wierzący w Chrystusa będą dokładnie tacy sami jak my i będą tak samo myśleć i reagować. Bo drzewa w ogrodzie naszego Pana nie są jednakowe. I ich owoce też są różne. Owce w trzodzie naszego Pana mogą mieć swoje osobliwości. W kościele zawsze będą Marty i Marie dopóki nie powróci ponownie Chrystus.

Słyszałem już pytanie skierowane do mnie przez młodego człowieka: „– Dlaczego po latach twojej wiary i niełatwej drogi za Chrystusem nie widać w tobie zwycięstwa ani triumfu? Dlaczego jesteś jak pochylone samotne drzewo, powiedz, dlaczego? Kiedyś byłeś widoczny wszędzie tam, gdzie trzeba było widzieć ciebie. Dziś pozostało tylko echo dawnych wspomnień. Czy tak musi wyglądać życie chrześcijanina pod koniec jego drogi?”.

No właśnie, czy tak musi wyglądać? Na wstępie odpowiadam krótko: nie każdego życie musi tak wyglądać, ale może. Tak będzie wyglądać życie każdego, kogo Pan zechce umieścić w odpowiednim miejscu w wieczności.

To prawda, że nie widać we mnie triumfu, nie jest jednak prawdą, że nie ma zwycięstwa. Gdyby nie było zwycięstwa, nie byłoby już mnie, a ja wciąż jestem, choć pochylony, mniej widoczny, ale jestem tam, gdzie najbardziej potrzebny. Wszyscy znamy tekst: wiara, nadzieja i miłość. Jeśli zdołam zachować choć jedno z nich, zdoła Pan też odrodzić we mnie nowe życie w wieczności.