Kanał kazań i reportaży – Różnorodny wykład Słowa Bożego oraz zbiór reportaży i audycji pozyskanych od Fundacji Głos Ewangelii. W tle starannie wyselekcjonowane hymny i piosenki anglojęzyczne.
Kazania – Różnorodny wykład Słowa Bożego zwiastowanego przez znanych kaznodziejów i ewangelistów. Kanał adresowany do tych, którzy chcą się zatrzymać i pomyśleć, po co żyją.
„Biskup zaś ma być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, (roztropny)..." (1 Tym. 3,2; Tyt. 1,8)
Słowo „sofron" użyte przez Pawła w odniesieniu do niniejszej cechy dojrzałości tłumaczone jest w rozmaity sposób, między innymi: trzeźwy, rozważny, rozsądny, trzeźwo myślący, mądrze oceniający, czyli roztropny.
Być może najlepszy komentarz odnośnie do tego, co Paweł miał na myśli, znajdujemy w liście do Rzymian (12,3). „Powiadam, bowiem każdemu spośród was, mocą danej mu łaski, by nie rozumiał o sobie więcej, niż należy rozumieć; lecz by rozumiał z umiarem (to znaczy, myślał trzeźwo, rozsądnie, roztropnie) stosownie do wiary, jakiej Bóg każdemu udzielił".
Paweł poucza w ten sposób chrześcijan, aby prawidłowo oceniali siebie zarówno w stosunku do innych chrześcijan jak i przed Bogiem (Rzym. 12,4-8). W Rzymie, podobnie jak w Koryncie (1 Kor. 12,14-27), żyli najprawdopodobniej chrześcijanie, którzy posiadali zbyt wysokie mniemanie o swojej pozycji w ciele Chrystusowym. Niektórzy uważali, że są „specjalnym darem Bożym" dla Kościoła. Dlatego też Paweł musiał upomnieć ich, aby nie poniżali się nawzajem, lecz miłowali "miłością braterską jedni drugich" i wyprzedzali się wzajemnie "w okazywaniu szacunku" (Rzym. 12,10).
Warto zwrócić uwagę na fakt, iż cechę tę Paweł szczególnie wyraźnie i niedwuznacznie odnosi do wszystkich członków Ciała Chrystusowego. We fragmencie składającym się z zaledwie pięciu wierszy, upomina on starców, aby byli roztropni, czyli mądrzy (Tyt. 2,2), starsze niewiasty, aby uczyły młodsze roztropności (2,4-5), oraz młodzieńców, aby byli roztropni (2,6)*.
Każdy normalny człowiek, każda zorganizowana grupa społeczna pragnie sukcesu w osiąganiu wyznaczonych dla siebie celów. Nie ma wszakże jednej dla wszystkich, uniwersalnej miary sukcesu. Poczucie triumfu i zadowolenie z dokonań w dużym stopniu zależą od przyjętych kryteriów, według których nasz sukces mierzymy. I nie tylko chodzi tu o skalę osiągnięć, lecz przede wszystkim o ich kategorię i charakter. Czym innym są tłuste lata placówki handlowej, czym innym dobre wyniki ośrodka terapii uzależnień, a jeszcze czym innym powodzenie w działalności strażnicy granicznej.
Absolutnie innymi kryteriami się posługujemy mierząc i oceniając osiągnięcia wspólnoty kościelnej. Z tego tytułu to, co w świecie powszechnie uznawane jest za sukces, w kościele może być potraktowane nawet jako swoista porażka. Szczęśliwi jesteście ubodzy - powiedział Jezus do swoich uczniów - gdyż wasze jest Królestwo Boże. Szczęśliwi, którzy teraz głodujecie, ponieważ będziecie nasyceni. Szczęśliwi, którzy teraz płaczecie, dlatego, że będziecie radośni. Szczęśliwi jesteście ilekroć was ludzie znienawidzą, ilekroć od siebie odłączą, znieważą i zniesławią wasze imię - z powodu Syna Człowieczego. Cieszcie się w tym dniu i z radości skaczcie do góry. W niebie czeka was naprawdę hojna zapłata. Podobnie bowiem ich ojcowie traktowali proroków. Ale biada wam, bogatym, gdyż w pełni odbieracie swą pociechę. Biada wam, teraz opływającym w dostatki, gdyż spadnie na was głód. Biada wam zuchwale roześmianym, gdyż będziecie smucić się i płakać. Biada wam, ilekroć wszyscy będą mieli o was dobre zdanie, bo takie ich ojcowie mieli o fałszywych prorokach [Łk 6,20-26].
Kościół to całkowicie wyjątkowa wspólnota ludzi wywołanych i oddzielonych od świata. Żadna z powszechnych w świecie miar sukcesu do kościoła więc nie pasuje. Miarą dobrych notowań w świecie jest otwartość na zmiany i szybkie dostosowywanie się do nowych trendów, a nawet ich kreowanie. Tajemnicą sukcesu Kościoła jest wytrwanie w nauce apostolskiej i wierne trzymanie się granic zakreślonych przez Pismo Święte. A nie przypodobywajcie się temu światu [Rz 12,2] - nawołuje Biblia Gdańska. Bóg wytycza wyraźną granicę duchową oddzielającą Kościół od świata. Przestańcie wprzęgać się w nierówne jarzmo z niewierzącymi. Cóż za towarzystwo sprawiedliwości z bezprawiem? Co za wspólnota światła i ciemności? Co za harmonia między Chrystusem a Beliarem? Gdzie część wspólna wierzącego z niewierzącym? Jaka zgoda między przybytkiem Boga a bóstwami? [2Ko 6,14-16].
Zapraszamy do wysłuchania kazania pt."Nikt nie wydrze was z ręki mojej" wygłoszonego przez br. Dariusza Zwiahela podczas nabożeństwa niedzielnego w dniu 19.08.2018 r. w Zborze KZ w Nowej Soli przy ul.Wyspiańskiego 13.
Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.
Z sześciu uścisków wyrwie cię, a w siódmym nie tknie się ciebie złe. Hiob 5, 19
Elifas wypowiada tu prawdę Bożą. Możemy mieć tyle ucisków, ile jest dni powszednich w tygodniu, ale Bóg, Który w tych sześciu dniach działał, działa dopóty, dopóki nas nie wyzwoli. Będziemy z Nim w Nim odpoczywali w wieczności. Szybkie nadchodzenie jednej udręki po drugiej jest jednym z najcięższych doświadczeń wiary. Ledwie ochłonęliśmy od jednego ciosu, spada drugi i trzeci, aż zdumiewamy się, ale równie rychła kolej ocaleń działa niezwykle ożywczo. Nowe pieśni dobywają się z kowadła, pod młotem utrapień. Pewnikiem jest dla nas, że jeśli Pan zamierzył dotknąć nas sześciu uciskami, będzie ich sześć, a nie więcej.
Możliwe jest jednak, że nie znajdziemy dnia odpoczynku, gdyż napastuje nas siedem ucisków. Cóż wtedy? „W siódmym nie tknie się ciebie złe”. Zło może poszczekiwać na nas, ale trzymane będzie z dala bardziej, niż o długość ramienia, gdyż nie może nas tknąć. Jego gorące tchnienie może nas dręczyć, ale nawet mały jego palec nie dotknie nas.
Opaszmy więc biodra i wystąpmy przeciwko sześciu, czy siedmiu uciskam a strach pozostawmy tym, którzy nie mają Ojca, Zbawiciela i Ducha Świętego.
Nadeszła pora, by omówić ostatnie "biada" z mowy przeciwko przywódcom religijnym, którą wypowiedział Chrystus Pan tuż przed swoją śmiercią.
Biada wam, znawcy Prawa i faryzeusze, obłudnicy! Budujecie groby prorokom i zdobicie grobowce sprawiedliwych. Gdybyśmy żyli za dni naszych ojców - mówicie - nie rozlewalibyśmy wraz z nimi krwi proroków. W ten sposób przyznajecie, że jesteście synami morderców. Dopełnijcie miary waszych ojców. Węże! Pomioty żmij! Jak ujdziecie przed wyrokiem wiecznej kary? Dlatego Ja posyłam do was proroków, ludzi mądrych i rozumiejących Prawo. Niektórych zabijecie i ukrzyżujecie, innych ubiczujecie w waszych synagogach lub będziecie przepędzać z miasta do miasta. W ten sposób spadnie na was odpowiedzialność za całą sprawiedliwą krew przelaną na ziemi: od krwi sprawiedliwego Abla aż do krwi Zachariasza, syna Barachiasza, którego zabiliście między przybytkiem a ołtarzem. Zapewniam was, wszystko to spadnie na to pokolenie. Jerozolimo, Jerozolimo, która zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy zostali do ciebie posłani! Tyle razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, jak kwoka swoje pisklęta pod skrzydła, lecz nie chcieliście! Wasz dom opustoszeje. Bo mówię wam: Na pewno Mnie nie zobaczycie - do chwili, kiedy powiecie: Błogosławiony Ten, który przychodzi w imieniu Pana [Mt 23,29-39].
Niech mi ktoś powie, że nie liczy się historia, a jedynie to, co robimy aktualnie. Błędy przywódców poprzednich pokoleń wymagają od ich następców refleksji, pokuty i jednoznacznego odżegnania się od nich. Gdy w wyniku kazania Piotra po zesłaniu Ducha Świętego w święto Pięćdziesiątnicy, pobożni Żydzi zdali sobie sprawę z tego, że przynależą do grona tych, którzy w czasie minionej Paschy ukrzyżowali Mesjasza - Jezusa z Nazaretu, natychmiast zrozumieli, że muszą odciąć się od owego towarzystwa.
A zatem niech wie to na pewno cały dom Izraela, że Bóg ustanowił Panem i Chrystusem tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście. Słowa te przeszyły ich do głębi serca. Przerażeni zwrócili się do Piotra i pozostałych apostołów: Drodzy bracia, co mamy teraz robić? Opamiętajcie się - odpowiedział Piotr - i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa... […]. W inny też sposób, jeszcze wyraźniej, składał im mocne świadectwo i zachęcał: Ratujcie się spośród tego wypaczonego pokolenia! [Dz 2,36-40].
Zapraszamy do wysłuchania zamieszczonego na naszym serwerze ftp folder Aleksander Barkoci - Kazania 2015 - 2018 archiwalnego kazania , wygłoszonego przez br. Aleksandra Barkociego.
Nosi ono tytuł "Pan wie lepiej".
Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.
"Biskup ma być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, umiarkowany"... (1 Tym. 3,2)
Mąż Boży powinien być umiarkowany. Ogólnie przyjęte znaczenie tego słowa jest znacznie uboższe od znaczenia, jakie nadaje mu pierwszy list do Tymoteusza (3,2). Tę osobę umiarkowaną uważa się zwykle człowieka powściągliwego, to znaczy takiego, który nie pobłaża sobie, nie folguje swoim pożądliwościom.
Jest to z pewnością bardzo istotna cecha dojrzałości duchowej, jednakże w tym wypadku, Paweł nie mówi o człowieku umiarkowanym w ogólnie przyjętym sensie. Mówi on raczej o człowieku mającym właściwą perspektywę patrzenia na życie i prawidłową orientację duchową. Thayer definiuje umiarkowanie jako stan psychiczny, całkowicie wolny od otępienia lub senności. Inaczej mówiąc, człowiek umiarkowany to ten, kto nie traci swojej fizycznej, psychicznej i duchowej orientacji. Jest zawsze stateczny i zrównoważony, a jego sposób myślenia jest trzeźwy. A jeszcze praktyczniej rzecz biorąc - jest to człowiek "spokojny i opanowany" niemal, w każdej sytuacji. Przede wszystkim nie traci, z powodu błędnej pewności siebie, właściwej perspektywy patrzenia na każdą sytuację.
Tego samego określenia Paweł używa w pierwszym liście do Tesalończyków, gdzie mówi o zbliżającym się "dniu sądu" (5,2-3). Powiedziane jest, abyśmy nie "spali jak inni, lecz czuwali i byli trzeźwymi" (umiarkowanymi) (5,6).
Izajasz powiada, że nasze drogi nie są takie, jak drogi Boże. Być może w dziedzinie kierownictwa duchowego prawda ta widoczna jest bardziej niż gdziekolwiek indziej. Każdy szczerze wierzący człowiek odczuwa co najmniej niepokój, gdy odkryje, że jakiś przywódca czy autorytet duchowy nie odpowiada wymaganiom, jakie stawia Pismo Święte. Ale jeśli zależy nam na tym, aby w naszych zborach istniały nowotestamentowe wzory życia zborowego i kierownictwa duchowego, to powinniśmy ustosunkować się jakoś do tej sprawy, nawet jeśli wnioski jakie z tego wynikną miałyby być bolesne. Zechciejmy więc rozważyć kilka cech charakterystycznych kierownictwa duchowego, jak na nie patrzy Biblia. Dodać należy, że wygląda na to, iż cechy te w większości są albo niewidoczne, albo zaniedbane. Poznanie ich może w wielu wypadkach pomóc nam w poczynieniu poprawek, które być może okażą się konieczne w naszej służbie.
Biblijni przywódcy są rekrutowani przez Boga, a nie przez człowieka
Chociaż w czasach Jezusa było tak wielu kapłanów, że musiano wyznaczać im kolejkę w świątynnej służbie, to jednak ani jeden z nich nie został uczniem Jezusa. Czy było to Boże przeoczenie, czy Boży wybór? Tak naprawdę żaden z uczniów Jezusa nie zgłosił się do służby na ochotnika, każdy z nich został powołany (tak jak się powołuje żołnierzy do wojska) - patrz: J 15,16.
Wielu ludzi wierzących, również w naszych czasach, zwykło sądzić, że gdyby udało się zaangażować jak najwięcej utalentowanych, zdolnych ludzi ze świata, to byliby oni bardzo przydatni w pracy i działalności Kościoła. W Nowym Testamencie też znajdujemy ślady podobnego sposobu myślenia, choćby na przykładzie wyboru na apostoła Macieja, w miejsce zdrajcy Judasza (Dz 1,26). Jednak potem nic więcej o Macieju nie słychać, gdy tymczasem wygląda na to, że Pan sam dokonał wyboru - na swego apostoła obrał sobie młodego człowieka z Tarsu imieniem Saul. I ten, jakkolwiek stale uważał, że nie jest godny miana apostoła (1Kor 15,9), lepiej niż ktokolwiek inny wypełnił lukę wśród dwunastu. Tak więc raz jeszcze stwierdzamy, że biblijna zasada powoływania do przewodzenia ludowi Bożemu zakłada, że powołuje sam Bóg, a nie człowiek.
Nie zawsze jest łatwo pokładać nadzieję w Panu. Cierpliwa nadzieja, to rzadko spotykana cnota.
Bardzo pocieszająca jest pewność, że Pan murem otacza swój naród – patrząc na mur z punktu widzenia ochrony. Lecz gdy z biegiem czasu mur staje się tak za wysoki i nic przez niego nie widać, wtedy człowiek zaczyna się niepokoić co do możliwości wyswobodzenia się kiedykolwiek z wąskiej strefy wpływu i służby, w którą został „zamknięty” i czasami trudno mu zrozumieć, dlaczego jest pozbawiony szerszego otoczenia – ciężko mu świecić w tym miejscu, na którym jest postawiony.
Bóg ma cel w tym wstrzymywaniu człowieka. Czytamy, że: „Pan kieruje krokami męża, wspiera tego, którego droga mu się podoba” Ps. 37, 23.
Skąd w społeczeństwie wzięło się takie myślenie, że osoby duchowne, że przywódcy religijni w ogóle ludności są kimś szczególnym? Przecież jak każdy inny człowiek, tak samo ubierają spodnie, chodzą do ubikacji i się starzeją. Tak! Człowiek jest tylko tchnieniem, nawet ten wysoko postawiony [Ps 39,6]. Nie ma oczywiście w tym nic niestosownego, gdy ludzie okazują szacunek swoim duszpasterzom i czasem spontanicznie potraktują ich w wyjątkowy sposób. W pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie [Flp 2,3] - poucza nas przecież Pismo Święte.
Rzecz w tym, że niejednokrotnie to sami duchowni tworzą wokół siebie atmosferę glorii. Czasem odnoszę wrażenie, że niektórzy chyba naprawdę uwierzyli w swoją niezwykłość. Przedstawiając się lub opowiadając o jakimś zdarzeniu, w którym uczestniczyli, nigdy nie pomijają swojego tytułu lub funkcji kościelnej. Gdy jakiś 'Korneliusz' zaczyna oddawać im honory, zamiast powiedzieć mu: Wstań, i ja jestem tylko człowiekiem [Dz 10,26], oni z upodobaniem napawają się ludzkim zachwytem i oddaniem.
"Biskup zaś ma być nienaganny, mąż jednej żony..." (1 Tym. 3,2)
Cecha ta wprawiała w zakłopotanie wielu ludzi. Istnieje mnóstwo interpretacji tego, co Paweł miał tutaj na myśli. Najprostsza z nich sugeruje, że apostoł mówi o duchowym przewodniku Kościoła jako o człowieku intymnie związanym tylko z jedną kobietą. Lecz gdyby Pawłowi rzeczywiście o to chodziło, to po co wymieniałby tak oczywistą dla każdego cechę zachowania chrześcijańskiego? Odpowiedź na to pytanie nie jest trudna, gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że kultura okresu starożytnego przesiąknięta była najróżniejszymi praktykami pogańskimi i wywierała silny wpływ na ówczesnych ludzi.
Popatrzmy na Koryntian. Tolerowali oni człowieka - a nawet chwalili się nim - który współżył seksualnie ze swoją macochą, co uznane zostało za akt niemoralności nie praktykowany nawet wśród pogan. Pogańscy mieszkańcy Koryntu byli rozpustni i niemoralni, lecz najwidoczniej nie naśladowali tego rodzaju praktyk (patrz: 1 Kor. 5,1).
Jeżeli nowotestamentowy zbór tolerował taki rodzaj perwersji, nic dziwnego, że Paweł nie omieszkał przypomnieć chrześcijanom, iż mąż Boży powinien być człowiekiem poślubionym jednej kobiecie i pozostawać lojalny wobec niej i tylko wobec niej!
Każdy chrześcijanin może prowadzić zwycięskie życie.
Nie potrafimy jednak dokonać tego o własnych siłach i nie możemy wydawać owocu sami z siebie. Tylko trwając w ścisłej społeczności z Jezusem możemy żyć w obfitości i wydawać owoc.
Dlatego powinniśmy pielęgnować ją każdego dnia. Jezus obiecał: "Kto trwa we mnie, a Ja w nim, ten wydaje wiele owocu" (Jan 15,5).
„Biskup zaś ma być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, (roztropny)..." (1 Tym. 3,2; Tyt. 1,8)
Każdy normalny człowiek, każda zorganizowana grupa społeczna pragnie sukcesu w osiąganiu wyznaczonych dla siebie celów. Nie ma wszakże jednej dla wszystkich, uniwersalnej miary sukcesu. Poczucie triumfu i zadowolenie z dokonań w dużym stopniu zależą od przyjętych kryteriów, według których nasz sukces mierzymy. I nie tylko chodzi tu o skalę osiągnięć, lecz przede wszystkim o ich kategorię i charakter. Czym innym są tłuste lata placówki handlowej, czym innym dobre wyniki ośrodka terapii uzależnień, a jeszcze czym innym powodzenie w działalności strażnicy granicznej.
Zapraszamy do wysłuchania kazania pt.
Zapraszamy do wysłuchania zamieszczonego na naszym serwerze ftp folder
Każdy chrześcijanin może prowadzić zwycięskie życie.