Zapraszamy do wysłuchania wartościowego cyklu kazań odnoszącego się do "Modlitwy Pańskiej" wygłoszonego przez br. Piotra Zarębę.

Publikujemy dzisiaj trzy pierwsze części: wstęp oraz  rozważania dotyczące  dwóch pierwszych wersów modlitwy.

Kolejne kazania za tydzień.

Codziennie w południe pewien młody człowiek zjawiał się przy drzwiach kościoła i po kilku minutach odchodził.
Nosił kraciastą koszulę i podarte dżinsy tak, jak wszyscy chłopcy w jego wieku. Miał w ręku papierową torebkę z bułkami na obiad.

Proboszcz, trochę nieufny, zapytał go kiedyś, po co tu przychodzi. Wiadomo, że w obecnych czasach istnieją ludzie, którzy okradają również kościoły.

Przychodzę pomodlić się - odpowiedział chłopak.
Pomodlić się... Jak możesz modlić się tak szybko?

„Jeden z uczniów rzekł do Niego: Panie naucz nas modlić się, jak i Jan nauczył uczniów swoich” (Łukasz 11:1)

Pragnieniem i celem apostołów było to, aby kościół się modlił. Nie zaniedbywali łaski ochotnego dawania. Nie byli nieświadomi miejsca, jakie zajmowała w życiu duchowym działalność religijna i praca.

Ale żadna z tych rzeczy, ani wszystkie razem, w ocenie apostołów i ważności nie mogły być porównane w ich konieczności i ważności z modlitwą. Używali najbardziej świętych próśb, najbardziej gorliwego zachęcania, największych słów pobudzających, aby skłonić do najważniejszego obowiązku i konieczności, jaką jest modlitwa. E.M. Bounds

W podróżach do innych krajów John R. Mott miał zwyczaj badania źródła duchowych przebudzeń, które przemieniały całe społeczeństwa. Zawsze, kiedy udało mu się dotrzeć do źródła, stwierdzał, że była nim modlitwa wstawiennicza. Mówi tak; „Słyszałem o człowieku, który spędzał trzy godziny dziennie w modlitwie wstawienniczej.”

Kiedy ktoś pytał go: „Jak możemy pomnożyć liczbę modlitw wstawienniczych?”, odpowiadał: „Kiedyś podawałem wiele punktów na ten temat, jak nakłonić ludzi do modlitwy, ale zdecydowałem, że jedynym sposobem, aby ich pozyskać jest ten, kiedy ja będę się modlił.” Wybrane

Zabójstwo Prezydenta Adamowicza wstrząsnęło nami tak mocno, ponieważ wyjątkowo wyraźnie ukazało absurdalnie nienaturalną postać zła. Zła, które uderzyło na oczach kamer, bez łagodzących narracji, masek i pudru. Kiedy wysychają powoli łzy żałobników, a lokalny świat wraca na zwyczajne tory, warto spojrzeć z szerszej perspektywy nie tylko na niewątpliwą tragedię w Gdańsku, ale i na formy jej recepcji w naszych własnych sercach.

Gdzie uciec z “dzikiego kraju”?

Począwszy od tamtego dramatycznego wieczoru atakowany jestem zewsząd wpisami o “dzikim kraju”. O tym, że “czas wyjeżdżać z Polski” i że “naród zdziczał”. Że klasa polityczna składa się z ludzi najgorszego sortu, a debata publiczna zrodziła po długiej ciąży polityczne zabójstwo. Że winna jest nienawiść kryjąca swoją włochatą twarz – w zależności od sympatii autorów – gdzieś w szeregach faszyzujących prawicowo narodowców lub faszyzujących lewicowo bojówek Owsiaka; wśród zaślepionych pogardą posłów PiS lub zdradzieckich prowokatorów z PO. Przewijam pośpiesznie facebookową tablicę, ale już kolejne zdjęcie oznajmia, że „ciągle straszą nas imigrantami, terrorystami, a tymczasem dzikość naszego narodu sprawia, że zaczynamy wybijać się sami”.

Uff… Wygląda na to, że tuż za granicami naszego “dzikiego kraju” rozciąga się ziemia płynąca mlekiem i miodem, w której ochroniarze zawsze są w stanie powstrzymać zabójcę. Na szczęście nie muszą, bo schizofrenicy paranoidalni nigdy nie sięgają po noże i pistolety, a nieliczni kryminaliści po wyjściu z więzienia zajmują się już tylko działalnością profilaktyczną w pobliskich przedszkolach. Oczywiście w tych “normalnych” krajach politycy nigdy nie giną w zamachach, a partie polityczne wyprzedzają się w okazywaniu miłości, ograniczając swoją publiczną bytność wyłącznie do merytorycznej prezentacji programu. Bo jeśli “czas wyjeżdżać z Polski”, to chyba tylko tam?

Serdecznie zapraszamy do wysłuchania  kazania  pt."Kościół, szpital dla grzeszników" wygłoszonego przez br. Krzysztofa Krzyżagórskiego podczas nabożeństwa niedzielnego w Zborze Kościoła Zielonoświątkowego w Nowej Soli przy ul.Wyspiańskiego 13.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj 

Uwaga! Przepraszamy za złą jakość techniczną nagrania.

Na miejsce puste (Mat. 14, 13)

W czasie pauzy, nie słychać muzyki, lecz „w czasie pauzy rodzą się nowe dźwięki”. W melodii naszego życia muzyka bywa niekiedy przerywana „pauzą”, a my z braku zrozumienia przypuszczamy, że jest to koniec pieśni.

Pan Bóg czasami zsyła przymusowe „wczasy” w postaci: choroby, niezrealizowanych planów, próżnych wysiłków. Stwarza nieoczekiwaną „pauzę” w hymnie naszego życia, a my zaczynamy się smucić, że nasze głosy zmuszone są zamilknąć, i że brak ich w powszechnym chórze, nieustannie wznoszącym uwielbienie ku Stwórcy. Jak zachowuje się prawdziwy muzyk w stosunku do „pauz”? Zwróćcie uwagę, że on nie przestaje liczyć taktu, a potem, zdecydowanie i prawidłowo, podchwytuje następną nutę, jak gdyby nie nastąpiła żadna przerwa w melodii. Nie bez określonego planu pisze Pan Bóg nuty naszego życia; na nas zaś spoczywa obowiązek nauczenia się melodii, nie martwiąc się „pauzami”.

Serdecznie zapraszamy do wysłuchania  kazania  pt."Bracia święci" wygłoszonego przez br. Georga Tumanoka podczas wizyty w Polsce w roku 1999 r. Tłumaczy  br. Mirosław Kulec.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj