W trakcie przygotowywania wykładu początkowych wersetów Drugiego Listu św. Pawła do Tymoteusza, naszła mnie silna myśl o potrzebie utrzymywania wielopokoleniowego charakteru wspólnoty chrześcijańskiej. W kulturze Zachodu od dawna obserwujemy dążenie młodych ludzi do jak najszybszego oddzielania się i zamieszkiwania na własną rękę, z dala od rodziców. Również w środowiskach chrześcijańskich zapanował trend do tworzenia w obrębie lokalnej społeczności tzw. kościołów dziecięcych, młodzieżowych, akademickich lub innych, skupiających ludzi o określonym stylu życia. Tymczasem chrześcijanin na każdym etapie swojego rozwoju i służby bardzo potrzebuje bliskiego towarzystwa braci i sióstr w różnym wieku. Pomiędzy ludźmi wierzącymi zróżnicowanymi wiekowo, ale i społecznie, z racji wspólnoty wiary w Chrystusa wytwarza się silna więź duchowa, która dla wszystkich ma niebagatelne znaczenie.

24. Odpowiedzialność starszego pokolenia

Jozue w 23 rozdziale Księgi wygłasza mowę pożegnalną dla swojego narodu - Izraela. W rozdziale tym Jozue mówi: „Starajcie się tylko nader usilnie o to, aby przestrzegać wszystkiego i czynić to, co jest napisane...”. Dalej Jozue przestrzega naród: „Abyście się nie pomieszali z tymi narodami, które pozostały u was...”.

Pierwszy rozdział Księgi Sędziów opisuje nieposłuszeństwo narodu izraelskiego słowom, które kierował do nich Jozue. Naród izraelski nie wypędził wrogich sobie narodów, tak jak Bóg nakazał, nie rozprawił się ze swoimi wrogami. Pozostawili ich pośród siebie zapominając, że Bóg nakazał ich wypędzić.

Jeżeli w naszym życiu pozostawimy grzechy, które Bogu się nie podobają, te same skutki, rezultaty będą miały miejsce w naszym życiu, jakie miały miejsce w narodzie izraelskim. Wrogowie naszej świętości, Jebuzejczycy, Aszeryci, Amorejczycy doprowadzą nas do strasznych problemów.

kontakt: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć.

Przeglądając niedawno własne zbiory materiałów drukowanych, jakie zacząłem gromadzić grubo ponad pół wieku temu, natknąłem się na teczkę formatu A4 zatytułowaną „Youth Aflame”, autorstwa Winkie Pratney’a. Jest to wspaniały podręcznik z roku 1970 na temat uczniostwa, dla młodych ludzi. Zainteresował mnie ten podręcznik sprzed pół wieku tak bardzo, że zacząłem znów zagłębiać się w jego treść.

Nie wiem, czy istnieje tłumaczenie na język polski tego wspaniałego materiału dla młodzieży, dlatego odnoszę się do posiadanego egzemplarza w wydaniu oryginalnym. Treścią tego podręcznika jest dwanaście studiów biblijnych opartych na charakterystyce dwunastu uczniów Pana Jezusa.

Przykładowo, Judasz służy rozważaniu na temat „Ten który nie wytrwał”. Filip, jest przykładem osoby, która będąc łagodna, nie była słabą. Natomiast Natanael, będąc przykładem człowieka „w którym nie ma fałszu” (Jan 1:47) , stanowi dobry materiał do studiowania bardzo pożądanej charakterystyki naśladowcy Chrystusa, jaką jest czystość moralna. Przyznam, że ten półwieczny już materiał stanowi bardzo zalecany przekaz dla współczesnej młodzieży, i nie tylko. Zamierzam do tego podręcznika powracać.

Dziś natomiast chcę nieco przybliżyć cel, jakiemu autor poświęca swoje dzieło, oraz zwrócić uwagę na kilka zdań zaczerpniętych z opisu Jakuba, syna Zebedeusza.

Jakieś ćwierć wieku temu robiłem projekty stolarki PCV dla jednej z większych firm w Poznaniu. W mojej pamięci pozostał wyjazd z dyrektorem firmy do Bornego Sulimowa, miasteczka, jakie w poprzednim systemie politycznym Polski nie istniało, przynajmniej na mapach. Znajdowała się tam baza wojsk sowieckich, jakie stacjonowały w naszym kraju. Po opuszczeniu Polski, pozostało opustoszałe miasto. Nasza wizyta była rekonesansem zawodowym w poszukiwaniu ewentualnych odbiorców produkowanej przez firmę stolarki PCV. To, co pamiętam do dziś, to opustoszałe ulice, rozszabrowane mieszkania ze wszystkiego, co dało się oderwać od ścian.

O klasie człowieka świadczy jego zachowanie. Lecz nie jakieś tam jego czyny sprzed lat, a to, jak się zachowuje tutaj i teraz. Znam ludzi, którzy opowiadają niezwykłe historie ze swojego życia i w szczegółach malują barwny obraz samego siebie. Najczęściej jednak albo miało to miejsce przed laty, albo działo się na tyle daleko, że słuchacze nie mają jak upewnić się o prawdziwości przedstawianych im wydarzeń. Zresztą nawet nie odczuwają takiej potrzeby, bo charyzmatyczny mówca opowiada o sobie tak sugestywnie i na tyle przekonująco, że nawet nie przychodzi im do głowy, aby sprawdzać zgodność jego słów z rzeczywistością. Tak narodził się niejeden mit wielkiego podróżnika, ewangelisty, misjonarza, uzdrowiciela itp.

Wszakże każdy, kto będzie wzywał imienia Pana, będzie wybawiony. Joela 3, 5

Dlaczego nie wzywam Jego imienia? Skoro Bóg jest tak blisko i słyszy mój cichy szept, dlaczego biegnę do sąsiadów szukając pomocy? Dlaczego siadam w zamyśleniu i łamię sobie głowę, ćwicząc się w wynajdywaniu różnych planów i projektów? Czemu by nie przyjść w modlitwie do Pana i złożyć Mu wszystkie swoje troski? Prosta droga okazuje się zawsze najkrótszą – czemu nie zwracam się od razu do żywego Boga?

Pan na niebiosach utwierdził swój tron. (Ps. 103, 19)

Pewnego dnia, wczesną wiosną, gdy wychodziłam z domu, owionął mnie ostry poryw wschodniego wiatru – śmiały, nielitościwy, okrutny i zabójczy, niosący za sobą chmurę pyłu. Wyjmując klucz z drzwi, mruczałam do siebie: „Ach, gdyby ten wiatr – chciałam powiedzieć – zmienił się”, lecz słowo zamarło mi na ustach i nie dokończyłam zdania. Ponieważ to, co się stało wprawiło mnie w osłupienie i dało mi dobrą lekcję na resztę życia. W widzeniu pokazał mi się Anioł. Wyciągnął do mnie rękę z kluczem i rzekł: „Mój Pan posyła ci pozdrowienie i kazał mi doręczyć to tobie!”

„Co takiego?” – zapytałam ze zdumieniem. „Klucz wiatrów” – odpowiedział Anioł i znikł.

Czas biegnie szybko do przodu. Wydawać by się mogło, że chwilę temu skończył się 2018 rok, a minęły już prawie cztery miesiące od momentu, kiedy życzyliśmy bliskim, by Nowy Rok 2019 był lepszy od poprzedniego i przyniósł wszystko co, najlepsze. Wiele z nas odczytując podobne słowa w smsach od znajomych, natychmiast kierowało myśli w stronę jakiejś sprawy czy obszaru w swoim życiu, w którym z utęsknieniem oczekuje zmiany  i spoglądało na nadchodzący rok z nadzieją, że to on przyniesie spełnienie. Minęły kolejne miesiące, radosne podekscytowanie ustąpiło miejsce zwykłej, szarej codzienności tak podobnej do tej z poprzedniego roku, a która pod koniec grudnia znów na chwilę zamieni się  w pełne nadziei oczekiwanie na lepszy rok 2020. Czy tak musi być zawsze? 

Zobacz również