... nie ma jej we mnie. Job 28,14

Wspominam lato, kiedy mówiłam, „potrzebuję morza, powietrza morskiego by się wzmocnić”. Udałam się więc nad ocean, lecz on szumiąc jakby powiedział: „nie ma go we mnie” i nie spełnił mych życzeń, więc pomyślałam: „znajdę odpoczynek na górskich szczytach”. Wyruszyłam więc w góry. Obudziłam się wczesnym rankiem; przede mną wznosiła się bardzo wysoka góra, którą tak pragnęłam widzieć; lecz i ona mówiła: „nie we mnie!”

„... Nie ma jej we mnie”. ( Job 28,14)

Wspominam lato, kiedy mówiłam, „potrzebuję morza, powietrza morskiego by się wzmocnić”. Udałam się więc nad ocean, lecz on szumiąc jakby powiedział: „nie ma go we mnie” i nie spełnił mych życzeń, więc pomyślałam: „znajdę odpoczynek na górskich szczytach”. Wyruszyłam więc w góry. Obudziłam się wczesnym rankiem; przede mną wznosiła się bardzo wysoka góra, którą tak pragnęłam widzieć; lecz i ona mówiła: „nie we mnie!”

I ona nie dała zadowolenia, jakiego szukałam. O, ja potrzebowałam oceanu Jego miłości i górskich wysokości Bożych prawd dla mego życia wewnętrznego. Potrzebuję tej mądrości, o której morska głębina mówi: „nie ma jej we mnie”, mądrości, której nie da się porównać z drogocennymi kamieniami i złotem! Chrystus jest najwyższą mądrością, odpowiadająca naszym najgłębszym potrzebom. Nasze wewnętrzne wzburzenie może być zaspokojone tylko przez objawienie Jego wiecznej przyjaźni i miłości ku nam.

Serdecznie zapraszamy do wysłuchania kazania  pt."W jaki sposób powinniśmy się nawzajem traktować?"  wygłoszonego przez br. Leszka Czyża.

Można je wysłuchać również z naszej strony.

Słuchaj 

„..jedni na deskach, drudzy na czymkolwiek ze statku. W ten sposób ocaleli wszyscy i przedostali się na ląd” (Dz. Ap. 27, 44)

Ta zdumiewająca historia podróży ap. Pawła do Rzymu, ze wszystkimi jej doświadczeniami i zwycięstwami, jest wspaniałym przykładem świateł i cieni na drodze wiary, w ciągu całego życia człowieka. Znamienną cechą takiego życia, jest splot trudnych doświadczeń ze zdumiewającą interwencją Boga i cudownym realizowaniem Jego planów.

Utarło się mniemanie, że życie wiary idzie drogą usianą kwiatami, a Bóg wkraczając w losy swojego narodu, czyni to z taką wspaniałością i okazałością, że natychmiast zostajemy uwolnieni od wszelkich trudności. Rzeczywistość zaś pokazuje nam coś zupełnie innego. Cała Biblia jest jakby utkana i przepleciona kolejnymi doświadczeniami i zwycięstwami całego mnóstwa świadków, zaczynając od Abla, a kończąc na ostatnim męczenniku.

Wyprowadził mnie na szeroką przestrzeń, wyratował mnie, gdyż mnie umiłował  (Ps. 18, 20)

Czym jest ta „szeroka przestrzeń”? Czy nie jest nią sam Bóg, ten wiecznie „Istniejący”, w którym wszystkie istoty i wszelkie strumienie życia zaczynają się i kończą? Rzeczywiście, Bóg jest „szeroką przestrzenią”. Dawid, przez pokorę i uniżenie się, doprowadzony do całkowitej nicości, wyszedł na „szeroką przestrzeń”, „...jak nosiłem was na skrzydłach orlich” (2 Moj. 19, 4).

Bojąc się na głębię jechać poświęcenia,

Zapytałem Pana: „Czy do wód cierpienia

Łódkę mą zaniosą ciemne te głębiny?”.

„Zaprowadzą do Mnie!” – Zbawca rzekł jedyny.

Płacząc obok grobu, stałem zasmucony

I w gorzkości duszy wołałem zraniony:

"Gdzież ten szlak boleści wiedzie Panie Boże?”

Z sześciu uścisków wyrwie cię, a w siódmym nie tknie się ciebie złe. (Hiob 5,19)

Elifas wypowiada tu prawdę Bożą. Możemy mieć tyle ucisków, ile jest dni powszednich w tygodniu, ale Bóg, Który w tych sześciu dniach działał, działa dopóty, dopóki nas nie wyzwoli. Będziemy z Nim w Nim odpoczywali w wieczności. Szybkie nadchodzenie jednej udręki po drugiej jest jednym z najcięższych doświadczeń wiary. Ledwie ochłonęliśmy od jednego ciosu, spada drugi i trzeci, aż zdumiewamy się, ale równie rychła kolej ocaleń działa niezwykle ożywczo. Nowe pieśni dobywają się z kowadła, pod młotem utrapień. Pewnikiem jest dla nas, że jeśli Pan zamierzył dotknąć nas sześciu uciskami, będzie ich sześć, a nie więcej.

Możliwe jest jednak, że nie znajdziemy dnia odpoczynku, gdyż napastuje nas siedem ucisków. Cóż wtedy? „W siódmym nie tknie się ciebie złe”. Zło może poszczekiwać na nas, ale trzymane będzie z dala bardziej, niż o długość ramienia, gdyż nie może nas tknąć. Jego gorące tchnienie może nas dręczyć, ale nawet mały jego palec nie dotknie nas.

Opaszmy więc biodra i wystąpmy przeciwko sześciu, czy siedmiu uciskam a strach pozostawmy tym, którzy nie mają Ojca, Zbawiciela i Ducha Świętego.

„Jeśli Go szukać będziesz, znajdziesz Go” (1 Kron. 28, 9)

Potrzebujemy Boga. Możemy Go mieć, gdy Go szukamy. Nie odrzuci żadnego z nas, gdy osobiście szukać będziemy Jego oblicza. Nie powiedziano: „jeśli zasłużysz sobie, lub kupisz Jego łaskę”, lecz po prostu: „jeśli szukać Go będziesz”. Ci, którzy Pana już znają, powinni nadal pilną pracą i świętą wdzięcznością, a przez modlitwę, szukać Jego oblicza; tym nie odmówi dobroci i obcowania ze Sobą. Ci zaś, którzy jeszcze go nie znają, powinni szukać oblicza Bożego i nie spocząć, aż znajdą swego Zbawcę i Przyjaciela, swego Ojca i Boga.

„ ... ufam bowiem Bogu, że tak będzie, jak mi powiedziano” ( Dz. Ap. 27, 25 )

Zdarzyło się, że pewnego razu musiałem popłynąć do Ameryki parowcem, którym dowodził szczerze wierzący kapitan. Gdy odbiliśmy od brzegu, powiedział:

– Ostatnim razem, gdy stąd odpływaliśmy, zdarzył się wypadek, który spowodował przewrót w całym moim życiu. Między pasażerami statku znajdował się Jerzy Müller z Bristolu. W drodze dosięgła nas gęsta mgła.

Bez przerwy, przez dwadzieścia cztery godziny pozostawałem na posterunku. W pewnym momencie Jerzy Müller podszedł do mnie i rzekł:

„Kapitanie, w sobotę po obiedzie muszę być u celu podróży”.

„To niemożliwe” – odpowiedziałem.