Albowiem my w Duchu oczekujemy spełnienia się nadziei usprawiedliwienia z wiary. (Gal. 5, 5)

Bywają chwile, gdy wszystko przedstawia się w czarnym świetle, tak mrocznym, że potrzebuję dużo czasu, by znów zobaczyć promyk nadziei. Już to jest ciężarem, gdy mając nadzieję, trzeba męczyć się oczekiwaniem. Długo nie spełniająca się nadzieja nuży serce; lecz szukać nadziei przy braku najmniejszej szansy jej spełnienia, i przy tym nie poddać się rozpaczy, to największa cierpliwość, jaką można sobie wyobrazić. To tak, jakby otworzyć okno i widzieć tylko mrok ciemnej nocy, a mimo to nie zamykać okna, mając nadzieję, że za chwilę pojawią się gwiazdy; albo też odczuwać zupełną pustkę w sercu i nie pozwolić, by cokolwiek nikczemnego zapełniło tę pustkę. Takie doświadczenia przeżywał Job, Abraham idąc drogą na górę Moria; tak było z Mojżeszem w ziemi Midianitów i z Synem Człowieczym w ogrodzie Getsemane. Najtrudniej pozostać mocnym, jakoby widząc Niewidzialnego i z cierpliwością oczekiwać urzeczywistnienia nadziei.