Pan Jezus Chrystus jest centralną postacią Pisma Świętego. Mówił o Nim Zakon Mojżesza, mówili Prorocy, mówiły Pisma (Łk 24,27.44; J 5,39.46). Wszystkie symbole i obrazy Słowa Bożego wskazywały na Niego (np. Mt 12,38-41; J 1,51; 3,14; 6,31-35; 7,37-39).

W trakcie pierwszej konfrontacji Pana Jezusa Chrystusa z Żydami w czasie oczyszczenia Świątyni (J 2) Pan Jezus powiedział Żydom: Zburzcie tę świątynię, a ja w trzy dni ją odbuduję..., ale On mówił o Świątyni Ciała swego (J 2,19-21).

• PRZYBYTEK (Namiot Zgromadzenia)

Jednym z najpiękniejszych obrazów Pana Jezusa Chrystusa jest obraz Przybytku, przenośnego Namiotu Zgromadzenia Izraela z okresu wędrówki (2 M 35-40).

Przybytek ten składał się z trzech części:

• Przedsionek
• Miejsce Święte
• Miejsce Najświętsze

Wszystkie elementy i przedmioty Przybytku wskazywały na Pana Jezusa Chrystusa.

Dla świadomych chrześcijan okres Świąt Wielkanocnych jest wspomnieniem śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Zwracana jest uwaga na Jego cierpienie, na znaczenie tej śmierci i wiele innych aspektów tego historycznego oraz niepodważalnego faktu.

Pisząc ten artykuł chcę zwrócić jednak uwagę na zupełnie inny aspekt tego wydarzenia. Sąd nad Jezusem i Jego skazanie nastąpiło w wyniku Jego niezłomnej postawy. To, co głosił i to, co uważał za prawdziwe pozostawało niezmienne. Wydarzenia wielkanocne zaistniały dzięki Jego bezkompromisowej postawie. Owszem, pojawił się moment, gdy rozmawiając z Ojcem zastanawiał się nad innym niż ustalone od początku rozwiązanie, lecz nie była to ze strony Pana Jezusa Chrystusa próba skorzystania z kompromisu.

Wola Ojca była dla Niego, dla Jezusa, Bożego Syna zadaniem o najwyższym priorytecie. To było ogromnym wyzwaniem, by pozostać wiernym wartościom i stanowisku, które zostało określone przez Ojca. Dochowanie tej wierności oznaczało realne narażenie własnego życia. Wielkanoc, obchodzone od setek lat święta są świadectwem niezłomnej, bezkompromisowej postawy, na co jednak łatwo jest nam nie zwracać uwagi.

Biblia przedstawia szereg rodzin. Obraz niektórych z nich jest pozytywny, innych - negatywny. W pewnych rodzinach Bogu okazywano szacunek i cześć, w innych tego zabrakło. Niektóre rodziny miały solidny fundament, inne zadowoliły się tylko ambicją przeżycia.

W domu Abrahama i Sary do życia został przygotowany Izaak. W domu Amrama i Jochebed zostało wychowane rodzeństwo: Mojżesz, Aaron i Miriam. Elkana i Anna mieli przywilej wychowania Samuela. Trudno nam przecenić znaczenie takich rodzin.

Nawet dla naszego Pana, Jezusa Chrystusa, został przygotowany dom. Józef i Maria mieli to szczęście towarzyszyć Jezusowi w rozwoju. Jezus wychowywał się w atmosferze pobożnego domu. Bóg zajmował w tym wychowaniu pierwsze miejsce.

Czym powinien charakteryzować się pobożny dom chrześcijański? Dlaczego taki dom może wywrzeć nie zatarte wrażenie na dziecku? Co trzeba robić, aby mój dom nie był tylko mieszkaniem, gdzie kilka osób żyje obok siebie pod jednym dachem, ale aby tętnił atmosferą nieba? 

Niebezpieczeństwo złej, fałszywej nauki tkwi między innymi w tym, że jest ona łudząco podobna do prawdziwej. Prawdziwi chrześcijanie zasadniczo są przed nią zabezpieczeni, ponieważ są napełnieni Duchem Świętym i stale uświęcają swoje życie trwając w duchowym oddzieleniu od świata. To pozwala im na bieżąco badać ducha tego, co do nich dociera. Czy to, co słyszymy, jest z Boga? Czy jest zgodne z duchem ewangelii Chrystusowej?

Pismo Święte poucza, że złe, błędna nauka szerzy się jak zgorzel.  Staraj się usilnie o to, abyś mógł stanąć przed Bogiem jako wypróbowany i nienaganny pracownik, który wykłada należycie słowo prawdy. A pospolitej, pustej mowy unikaj, bo ci, którzy się nią posługują, będą się pogrążali w coraz większą bezbożność, a nauka ich szerzyć się będzie jak zgorzel; do nich należy Hymeneusz i Filetos, którzy z drogi prawdy zboczyli [2Tm 2,15-18]. Jak zgorzel, inaczej gangrena, szerzy się w ludzkim organizmie?  Zagadnięty o zgorzel wujek Google daje nam przynajmniej dwie ważne informacje.

Mimo, że wiem, że dawanie odnosi się do różnych sfer i aspektów życia, to jednak kiedy myślę o dawaniu to przede wszystkim przychodzą mi do głowy środki finansowe. Ostatnio jednak Pan Bóg tak praktycznie uczy mnie, że „Rozdawaj swój chleb w obfitości, a po wielu dniach odnajdziesz go”(Kaz. Sal. 11:1) może nie mieć nic wspólnego z pieniędzmi i materialnymi rzeczami, które mam. Dawanie, w swoimi założeniu, polega na ofiarowywaniu, bez oczekiwania zwrotu. Jeżeli liczymy, że dostaniemy coś w zamian to jest to zaledwie wymiana lub pożyczka. Dawanie nie ogranicza się tylko do fizycznych przedmiotów, które możemy komuś ofiarować takich jak jedzenie czy pieniądze. Możemy dać komuś nasz czas, poświęcić uwagę lub podzielić się umiejętnościami. To właśnie tak prawdziwie ostatnio odkrywam.

Zdarza mi się udzielać prywatnych lekcji angielskiego, kiedy więc na początku roku szkolnego jeden z chłopaków z młodzieży w moim kościele poprosił mnie, czy mogłabym pomóc mu zrozumieć jakiś materiał zgodziłam się. Później jeszcze kilka razy przychodził do mnie z jakimiś trudniejszymi zadaniami czy zagadnieniami. Nie traktowałam tego, jako coś wielkiego, po prostu koleżeńska pomoc. Nic takiego, skoro umiałam to zrobić, to dlaczego miałabym tego nie zrobić? Zupełnie zaskoczyło mnie więc, kiedy ostatnio gdy zaczęłam remontować sobie mieszkanie zadzwonił do mnie i zaoferował swoją pomoc. Uczy się w szkole o profilu budowlanym, więc postanowił, że tym razem to on pomoże mi.

Kiedy się nad tym zastanawiałam to przyszedł mi do głowy właśnie ten werset z księgi Kaznodziei Salomona. Uświadomiłam sobie, że to co robiłam też było formą dawania. Poświęciłam swój czas i umiejętności nie oczekując rewanżu. Pan Bóg natomiast w cudowny sposób przyznał się do tego i sprawił, że to co zrobiłam powróciło do mnie i stało się błogosławieństwem zarówno dla mnie jak i dla osoby, która tym razem obdarowała mnie.

Mogę więc szczerze powtórzyć za Salomonem: „Rozdawaj swój chleb w obfitości, a po wielu dniach odnajdziesz go”! Środki finansowe nie są jedynymi „darami”, które możemy komuś ofiarować!

Są ludzie, którzy myślą, że nie otrzymują
zupełnie nic od Boga
Ich wiara chwieje się
Kiedy nie widzą efektów, szybko upadają

Jednak nie rezygnuj i żyj dalej
tak, by podobać się Bogu
Nie zniechęcaj się i dalej dawaj
Wkrótce powróci to do ciebie

Dalej posyłaj swój chleb po wodzie
Wkrótce powróci do ciebie na każdej fali
Dalej posyłaj swój chleb po wodzie
Wkrótce powróci do ciebie na każdej fali
Miarą dobrą, natłoczoną, potrzęsioną i przepełnioną
Wkrótce powróci to do ciebie na każdej fali

„A wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy” (Hbr 11:1)

Co mają wspólnego Abel, Enoch, Noe, Abraham, Sara, Izaak, Jakub, Józef, Mojżesz, Rachab, Gedeon, Barak, Samson, Jefte, Dawid i Samuel? Jakiej lekcji mogą nam udzielić?

Życie to ryzyko! To ryzyko wiary!

Ktoś przeprowadził ankietą w grupie starszych ludzi. Zapytano ich, co zrobiliby inaczej, gdyby mogli swoje życie zacząć od nowa? Dwie najczęstsze odpowiedzi brzmiały:

1. Podjęlibyśmy więcej ryzyka w swoim życiu.

2. Poświęcilibyśmy więcej czasu na przemyślenie swojego sposobu życia.

Podjęlibyśmy więcej ryzyka w swoim życiu!

Pod koniec życia wielu ludzi żałuje przeoczonych sposobności albo decyzji, których nie podjęli z powodu zawartego w nich ryzyka. Większość z nas woli żyć na bezpiecznym gruncie i stara się unikać ryzyka z następujących powodów.

Podjęcie ryzyka wiąże się z niepewnością

Jeśli coś oznacza dla nas ryzyko, trzeba wpierw się upewnić, czy istnieje coś, co jest tego ryzyka warte. Przykładowo, rozpoczęcie interesu może zakończyć się fiaskiem, poproszenie dziewczyny o rękę może oznaczać odrzucenie i wstyd. Lęk przed stratą często powstrzymuje nas od podjęcia ryzyka. W 2 Księdze Mojżeszowej czytamy o tym, że Egipcjanie przestraszyli się przyrostu naturalnego Hebrajczyków. Zarządzili więc, aby każdy hebrajski chłopiec został zabity. Właśnie wtedy urodził się chłopczyk, któremu potem nadano imię Mojżesz! Mama Mojżesza podjęła ryzyko wiary. Robiła, co mogła, ale nadszedł moment, kiedy spuściła koszyk na wody Nilu i cofnęła swoje ręce. Cała reszta znalazła się w rękach Boga. Pomimo najlepszej nadziei, planowania i modlitw, rdzina ta musiała mieć obawy. Czy dzieciątko przeżyje? To było ryzyko wiary!

W nawiązaniu do pieśni, która była inspiracją poniższego kazania, ilustracji muzycznej i konkursu prezentujemy bardzo ciekawy film o autorce pieśni - Fanny Crosby.

Zobacz  również

Z przyjemnością zamieszczamy ilustrację muzyczna do powyżej zamieszczonego kazania br. Piotra Karela pt."Ujmij mą dłoń",  który w swojej usłudze nawiązuje do tego pięknego hymnu Fanny Crosby.

Angielski tekst i zapis nutowy oraz fragment oryginalnej melodii w mp3 znajdziesz tutaj

Żyjemy w czasach poważnego zagrożenia zwodniczą działalnością fałszywych proroków i nauczycieli. Duch ekumenii przekracza już granice chrześcijaństwa i  proponuje jedność wszystkich religii i wierzeń. Niebiblijna nauka chce ludzi odrodzonych z Ducha Świętego wciągnąć w stan duchowego wszeteczeństwa i posadzić ich przy jednym stole z bałwochwalcami. Wobec takiego stanu rzeczy słudzy Słowa Bożego z całą mocą powinni okazać sprzeciw. Zobaczmy to na podstawie poselstwa Chrystusa Pana, skierowanego do zboru w Tiatyrze.

Pociąg już stał. Ludzi pośpiesznie wysiadali z tego, który właśnie nadjechał i wsiadali do stojącego na sąsiednim peronie. Szybko znalazłam wolne miejsce i przyglądałam się innym podróżnym.

Jezus powiedział: Pójdź za mną, inaczej mówiąc – naśladuj mnie.

Czy mogę jednak postępować tak samo jak ktoś, jeżeli go nie znam? Jeżeli nie wiem jak się zachowywał?

Pojawia się więc pytanie: Czy znam Jezusa?

Zdarza się, że mówimy, że znamy kogoś, na przykład z telewizji. Ale czy naprawdę? Wiemy, jak wygląda, może nawet dzięki mediom poznaliśmy parę szczegółów z jego życia, mamy ogólną opinię, że jest sympatyczny, może hojny i bogaty. Tak naprawdę jednak wcale go nie znamy, nie wiemy jak zachowuje się w różnych sytuacjach, nie mamy z nim żadnej relacji.

Może masz wyrobioną opinię o Jezusie. Może wiele o Nim słyszałeś. Ale może znasz Go tylko
z opowieści innych ludzi?

Nie mogę opierać się na obrazie Jezusa, który przekazują mi inni. Jeżeli chcę Go naśladować, to sama muszę Go najpierw dobrze znać. Muszę poznać jakim jest naprawdę.

Jest na to tylko jeden sposób – poznawanie Jego Słowa. Pan Jezus poprzez Swoje Słowo pokazuje nam jaki jest naprawdę. Warto odkrywać Go każdego dnia!

Jeżeli chcesz więc naśladować Jezusa, to zacznij Go poznawać. Każdego dnia, nie tylko od święta, bierz do ręki swoją Biblię i odkrywaj Boży charakter.

Was dwunastu chodziło po tej ziemi razem
Ojciec był dla was wszystkich bratem
Nauczanie, które słyszeliście to Żywe Słowo
Znaki i cuda, które widzieliście

Był czas niesamowitej inspiracji
Był czas, kiedy nie rozumieliście
I kiedy On musiał odejść, a wy poczuliście się opuszczeni
To musiało być bardzo trudne, widzieć Jego plan

Kiedy myślę o tym jak przetrwaliście
Trwaliście mocno w obliczu prześladowań

Dlatego będę naśladował Jezusa, będę biegł w wyścigu
Staczał dobry bój, stojąc na wierze
Będę nosił imię Jezusa, dam Mu całe moje życie
Bez względu na koszty będę podążał za Chrystusem

Teraz nie muszę patrzeć gdzieś w historię
Jego głos przemawia w moim sercu dzisiaj
Jego Słowo jak płomień wypala cały mój wstyd
Jego życie jak jaśniejąca gwiazda wskazuje mi drogę

Kto może wstąpić na górę Pana i stanąć na świętym Jego miejscu? (Ps 24:3) Kto może?

Oto odwieczne pytanie, które Pan Bóg włożył w serce człowieka, a wyrażone ustami Dawida. To pytanie nie może pozostać w sferze marzeń, to pytanie powinno się stać celem nadrzędnym. Aby ten cel osiągnąć, należy Bożemu wskazaniu, które za chwilę podam, podporządkować swoje życie.

Nie wiem czy znajdziemy w Biblii miejsce z bardziej przejrzystą instrukcją jak ta, którą zamierzam w dzisiejszym tekście omawiać. Jeśli zatem jest instrukcja, oznacza to, że cel jest możliwy do osiągnięcia. Mam też świadomość, że nie jestem w stanie przedstawić niczego nowego i nie jest to moim zamiarem. Wiemy bowiem, że czasem stare, dobrze nam znane wartości biblijne stają się jakoś dziwnie świeże i ukazują starą prawdę w nowej szacie. Ap. Jan (1 J 2:7) mówi: Nie podaję wam nowego przykazania, lecz przykazanie dawne, które mieliście od początku a przykazaniem tym dawnym jest to Słowo, które słyszeliście.