Do podstawowych zasad wiary chrześcijańskiej należy również styl życia chrześcijan, gwarantujący duchowy rozwój ich osobowości. Chodzi bowiem o to, że nie wystarczy znać zasady, lecz aby być prawdziwym chrześcijaninem, należy je stosować w codziennym życiu. Dlatego przynajmniej w zarysie zechciejmy zwrócić uwagę na niektóre podstawowe obowiązki chrześcijanina.

Poznawanie i czynienie woli Bożej.

Psalmista tak się modlił: "Panie wskaż mi drogi swoje, ścieżek swoich naucz mnie" (Ps.25,4)

Najgłębszym pragnieniem każdego dziecka Bożego jest poznawanie woli Bożej i posłuszne poddawanie się jej w codziennym życiu. Czynienie woli Bożej jest możliwe tylko wtedy, gdy Bóg staje się najwyższym autorytetem w życiu człowieka wierzącego. Jednak przede wszystkim trzeba przyznać się do własnej niechęci i braku skłonności do podporządkowania się woli Bożej. Grzeszna natura ludzka, pozostająca z nami do końca naszego doczesnego życia, stale kieruje naszą uwagę na samych siebie, na własne przyjemności, wygody i powodzenie. Zarówno naturalny jak i pobudliwy religijnie człowiek wiele uwagi poświęca sprawom cielesnym czy własnym przeżyciom, co oddala go od koncentrowania się na woli Bożej i czynienia jej w codziennym życiu. "Luter powiedział, że naturalny człowiek był in se incurratus zwrócony ku sobie. Potrzebuje on zwrócenia się ku Bogu. Wiara to właściwie patrzenie ku Bogu, zamiast ku sobie."

Rozmowa Boga z człowiekiem.

Poznawanie woli Bożej odbywa się przede wszystkim przez odkrywanie jej w Słowie Bożym, Piśmie Świętym, Biblii. "W całej Biblii spotykamy setki szczegółowych pouczeń, objawień Bożej woli, dotyczących podejmowanych przez nas wielu koniecznych decyzji. Kiedykolwiek więc jesteśmy niepewni, kiedykolwiek potrzebujemy szczegółowej odpowiedzi od Pana, naszym pierwszym pytaniem powinno być: Co mówi na ten temat Słowo Boże? Możemy być pewni, że Boża wola i Jego przewodnictwo w naszym życiu nigdy nie będą sprzeczne z tym, co już objawił On nam w swoim Słowie. Boża wola zawsze znajduje się w doskonałej harmonii ze Słowem Bożym". Wielu niewłaściwie wykorzystuje tę Księgę, szukając w niej potwierdzenia własnych opinii czy poglądów. Chrześcijanin uczciwy wobec Boga poświęca czas na słuchanie Jego Słowa i czynienie Jego woli. Należy tak zorganizować program dnia, aby znalazł się na to czas. Pismo święte należy studiować regularnie, najlepiej codziennie ( Dz. Ap. 17,11) i systematycznie. Każde studium Słowa Bożego powinno być poprzedzone modlitwą.

Rozmowa wierzącego z Bogiem.

Bóg nie tylko mówi do człowieka przez swoje Słowo, ale również oczekuje od niego pozytywnej reakcji na to Słowo modlitwy. Modlitwa to nie obowiązek, lecz przywilej człowieka wierzącego, to oddech jego odrodzonej duszy. Modlitwa jest wyrazem zakochania się w Bogu i dlatego niemal zawsze zaczyna się podziękowaniem i wyrażeniem uwielbienia wobec Jego osoby. Nie jest sposobem wymuszania na Bogu realizacji swoich pragnień, lecz serdeczną prośbą pozostawiającą Bogu podjęcie jakiejkolwiek decyzji w danej sprawie. We wszystkim ma się realizować wola Boża, a nie modlącej się osoby. "Zaufaj Panu z całego swojego serca i nie polegaj na własnym rozumie! Pamiętaj o nim na wszystkich swoich drogach, a On prostować będzie ścieżki twoje" ( Przyp.3,5-6).

Branie udziału w nabożeństwie.

W rozwoju duchowym chrześcijanina ważna jest rola zboru, Kościoła, społeczności ludzi wierzących. Przez innych wierzących Bóg objawia nam swoją wolę, pociesza nas, dodaje nam odwagi, pomaga wzrastać duchowo. Zadaniem nabożeństwa jest oddawanie Bogu czci i zacieśnianie więzi między jego uczestnikami, wyrażenie społeczności z Bogiem i odkupionym przez Niego ludem.

Społeczność między wierzącymi przed lub po nabożeństwie to również bardzo ważny element chrześcijańskiego życia. Wzajemne dzielenie się swoimi przeżyciami i przemyśleniami, to podstawowa potrzeba każdego człowieka. Pozwala mu to na szersze spojrzenie na życie i przez to przyśpiesza jego duchowy rozwój.

Biblia ostrzega, by nie opuszczać społecznych zgromadzeń. (Hebr. 10,25).

Wyznawanie grzechów.

Sprawę te należy szczególnie zaakcentować ze względu na jej zaniedbanie w dzisiejszym Kościele. Nie wystarczy bowiem wyznać swój grzech przed Bogiem, trzeba przyznać się do niego również przed osobą, która została przez ten grzech skrzywdzona, i dokonać zadośćuczynienia. Jakub powiada: "Wyznawajcie tedy grzechy jedni przed drugimi i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni" (5,16) Modlitwa za innych i przyznawanie się przed nimi do swoich słabości, cementuje jedność z nimi i pomaga im czynić to samo. Niechęć do przyznania się do własnych błędów i uchybień prowadzi do niepowodzenia i wyobcowania ze społeczności ludzi wierzących. "Kto ukrywa występki, nie ma powodzenia, lecz kto je wyznaje i porzuca, dostępuje miłosierdzia" (Przyp. 28,13).

Radosne nastawienie.

Obecność Chrystusa w życiu prawdziwego chrześcijanina wyraża się w jego radosnym, optymistycznym nastawieniu. Mimo cierpień i panoszącego się wokół zła, potrafi on cieszyć się życiem i z ufnością oczekiwać na wyzwolenie z doczesnych ucisków i pełnię szczęścia w wieczności.. Źródłem tej radości i optymizmu jest sam Chrystus, który powiedział: "Trwajcie w miłości mojej (...) To wam powiedziałem, aby radość moja była w was i aby radość wasza była zupełna" (Jan 15.9-11).