A do Benjamina rzekł: Ten jest najmilszy Panu; będzie mieszkał przy Nim bezpiecznie; bronić go będzie na każdy dzień, a między ramiony Jego przebywać będzie. (5 Mojż. 33,12)

Nie ma większego bezpieczeństwa na to, które daje zamieszkiwanie blisko Boga. Dla najmilszych Mu nie może znaleźć Pan pewniejszego i obronniejszego miejsca. O, Panie, pozwól mi zawsze pozostawać w Twoim cieniu, blisko Twego zranionego boku. Chciałbym być coraz bliżej Ciebie; a kiedy raz dostąpię osobistego z Tobą zbliżenia, chcę wiecznie w nim pozostać.

Jakiej osłony Pan udziela wybranym! Nie okryje ich dach wspaniały, czy najmocniejszy schron, ani nawet skrzydło anioła, ale Sam Bóg. Nic nas złego nie spotka, gdy tak bronieni jesteśmy, a tą strażą darzy nas Pan przez cały dzień, jakkolwiek byłby długi. Pozwól mi, Panie, dziś odczuwać wyraźnie, że przebywam pod przykryciem miłości, osłonięty namiotem nieograniczonej potęgi.

Czy sensem trzeciego zdania jest to, że Pan pragnąłby przebywać w Swojej świątyni, na górach Benjamina, czy też tam, gdzie jest punkt oparcia Benjamina; albo może raczej tkwi tu sens, że my sami oprzemy się ramionami na Przedwiecznym? Tak, czy inaczej, Pan jest schronieniem i mocą Swoich świętych! Panie, posilaj mnie zawsze Swoją mocą, a wystarczą mi moje ramiona.

„... Pan to jest. Niech więc czyni, co jest dobre w oczach jego” (1 Sam. 3,18)

Naucz się we wszystkim widzieć Boga, a On wleje pokój do twojej duszy i opromieni wszystko co widzisz. Być może, iż okoliczności, mrok i smutek, który nas ogarnął, pozostaną bez zmiany; warunki nie zmienią się; lecz jeśli Chrystus, jako Pan i Wychowawca kierujący naszym życiem, przybliży się na nasze wołanie, wtedy „otoczy nas radością wybawienia”.

Widzieć Go i być przekonanym, że w swej mądrości jest nieomylny, Jego moc niezmienna, a miłość nigdy nie ustaje, wiedzieć, że nawet przy najsurowszym obchodzeniu się z nami, On szuka naszego ubogacenia duchowego – są to wartości, które pomagają człowiekowi, by w chwili rozstania się z ukochaną osobą, wielkiego smutku, czy utraty majątku, mógł powiedzieć: „Pan dał, Pan wziął, niech będzie imię Pańskie błogosławione” (Joba 1, 21).

Tylko wtedy, gdy we wszystkim widzimy Boga, jesteśmy w stanie cierpliwie i z miłością odnosić się do tych, którzy nam dokuczają i przyczyniają smutku i utrapienia. Patrzymy wtedy na takich ludzi jako na narzędzia, których Bóg używa do wykonania swoich delikatnych i mądrych zamierzeń w stosunku do nas; i w końcu będziemy wewnętrznie wdzięczni im za błogosławieństwa, otrzymane za ich pośrednictwem. Tylko w takich warunkach możemy na zawsze pozbyć się ducha szemrania i uczuć buntowniczych.

... ukryj się nad potokiem Kerit. 1 Król. 17, 3

Sługa Boży powinien poznać całą wartość życia skrytego w Bogu. Człowiek, którego czeka wysokie stanowisko wśród ludzi, powinien najpierw zająć niskie miejsce przed obliczem Bożym. Nie powinniśmy się bać, jeśli czasem nasz Ojciec Niebieski powie: „Dziecko moje, dosyć masz już tych różnych zabiegów, już dość zajmowałeś się działalnością społeczną i niepokoiłeś się bardziej, niż było potrzeba; teraz oddal się od tego wszystkiego, ukryj się nad potokiem Kerit, w miejscu samotnym, gdzie nie ma tłumów”. Błogosławiony, kto może odpowiedzieć: „Twoja wola, o Panie, niech będzie moją wolą, dążę ku Tobie! Ukryj mnie w tajemnym miejscu swojego przybytku, uspokój mnie pod Twymi skrzydłami”. Każda duchowo usposobiona osoba, która chce mieć wpływ na ludzi, musi zdobyć go w jakimś skrytym „Kericie”. Niemożliwe jest osiągnięcie duchowej mocy, nie ukrywszy się od ludzi, a nawet od samego siebie, w jakimś odosobnionym miejscu, gdzie istnieje możliwość być napełnionym mocą wiecznego Boga.

Niebiosa kropić będą rosą. 5 Mojż. 33,28

Czym rosa na południu dla świata roślin, tym jest wpływ Ducha w królestwie łaski. Jakże mi go potrzeba! Bez Ducha Bożego jestem zeschłą i zwiędłą rośliną. Wzdycham, więdnę, konam. Jak mile orzeźwia mnie ta rosa! Raz obdarzony nią, czuję się szczęśliwy, ożywiony, wzmacniam się i podnoszę. Nie potrzeba mi niczego więcej. Duch Święty daje mi życie wraz ze wszystkim, czego ono wymaga. Wszystko bez rosy Ducha Bożego jest mniej, niż niczym dla mnie: mogę słuchać, czytać, modlić się, śpiewać, iść na Wieczerzę Pańską, ale nie znajdę błogosławieństwa w tym wszystkim, póki mnie Duch Święty nie nawiedzi. Wszakże, gdy mnie zrosił, każde działanie łaski jest przyjemne i z pożytkiem dla mnie.

O, droga obietnico! - „Niebiosa kropić będą rosą”. Będę więc nawiedzony przez łaskę. Nie zostanę podany ani na łup oschłości mojej natury, ani na niszczące działanie palącego żaru świata, ani na ofiarę szatańskiej pokusy. Obym poczuł tej godziny łagodną, cichą, sycącą rosę Pana! Czemuż nie ma tak stać się? On, Który stworzył mnie, jako trawę na łące, tak postąpi ze mną, jak z trawą Swoją - ożywi mnie z góry. Trawka nie może prosić o rosę, jak ja to czynię. Pan, Który nawiedza nie proszącą roślinę, odpowie modlącemu się dziecku Swojemu.

„Wierz w Pana Jezusa Chrystusa, a będziesz zbawiony ty i dom twój” (Dz. Ap. 16,31)

Ta Ewangelia dla człowieka z mieczem na gardle, jest Ewangelią dla mnie, gdybym leżał na łożu śmierci, i jest wszystkim, czego mi potrzeba, dopóki żyję. Odrzucam na stronę moje „ja” i grzechy moje i wszystkie myśli o zasłudze osobistej, a zdaję się na Pana Jezusa, Zbawiciela, Którego Bóg dał. Wierzę Weń, polegam na Nim, biorę Go, jako moje wszystko we wszystkim. Panie, zbawiony jestem i zbawiony będę na wieki wiarą w Jezusa. Chwała Jego Imieniu. Obym każdego dnia dowiódł życiem, żem wyzwolił się od sobkostwa, od światowości i od wszelkiego podobieństwa zła.

A tak, ponieważ (Abraham) czekał cierpliwie, otrzymał to, co było obiecane. Hbr. 6,15.

Abraham poddany był długiej próbie, lecz Bóg hojnie wynagrodził jego wierność i oddanie. Pan doświadczył go przez to, że długo odkładał wypełnienie swojej obietnicy. Szatan wypróbował go pokuszeniami; ludzie zawiścią, niedowiarstwem i sprzeciwami. Sara doświadczała go swoją swarliwością. Lecz on cierpliwie wszystko znosił. Nie wątpił o Bożej prawdzie; nie ograniczał Jego mocy; nie odnosił się z niedowiarstwem do Jego obietnicy i nie zasmucał Jego miłości. Ugiął się przed majestatem Bożym, poddał się bezgranicznej Mądrości i milcząc oczekiwał czasu wyznaczonego przez Boga. I tak, długo cierpiąc, otrzymał obietnicę. Obietnice Boże nie mogą pozostać niewypełnione. Ci, którzy cierpliwie oczekują, nie będą zawiedzeni.

To, czego z wiarą oczekujemy, będzie niezawodnie urzeczywistnione. Kochani, zachowanie Abrahama osądza ducha niecierpliwego i poskramia ducha narzekania. Ale również pobudza cierpliwość i popiera cichą ufność, nadzieję oraz poddanie się woli Bożej i przez Niego wyznaczonym drogom. Nie zapomnij, że Abraham był doświadczany; długo i cierpliwie czekał, lecz otrzymał to, co mu Bóg obiecał i był zadowolony. Naśladuj jego przykład, a jego błogosławieństwo będzie i twoim udziałem.

Pan dokona tego dla mnie. (Ps. 138, 8)

Cierpienie posiada w sobie Boską tajemnicę, niepojętą, nadprzyrodzoną i niezrozumiałą dla rozumu ludzkiego. Nie znam osoby, która by osiągnęła wielką świętość, nie przechodząc przez wiele cierpień. Poprzez cierpienia doskonalimy się w wierze i poznaniu Pana. Przez cierpienia Duch Święty dokonuje wiele wspaniałych rzeczy w naszych duszach. W takim stanie dusza przycicha w dłoni swego Stwórcy; wszystkie zdolności rozumu, woli i serca wreszcie w całości są ujarzmione; cisza wieczności kładzie się pieczęcią na całej istocie; język przycicha i traci skłonność do gadulstwa, przestaje zadawać pytania Bogu, przestaje wołać: „Czemuś mnie opuścił?”