„... wstąpił na górę, aby samemu się modlić” (Mat. 14, 23)

Jedno z błogosławieństw dawnego sposobu obchodzenia szabasu polegało na pokoju, odpoczynku i świętej ciszy. Niepojęta moc ma swój początek w samotności. Wrony latają gromadami, wilki chodzą stadami, lecz lew i orzeł zawsze są samotnikami. Moc nie objawia się w krzyku i hałasie. Moc jest w spokoju. Jezioro musi być spokojne, aby niebiosa odbijały się w jego powierzchni. Pan Jezus miłował ludzi, jednak czytamy, że często oddalał się, by pozostać sam. Jak najczęściej starał się oddalić od tłumu, szukając spokojnego miejsca. Wieczorami „wymykał” się na wierzchołki gór.

W większości usługiwał w miastach i na brzegu morza, lecz bardzo lubił góry i często przy nadejściu nocy odchodził w zacisze ich spokojnych niszy.

W naszych czasach szczególnie koniecznym jest szukanie odosobnienia, by być sam na sam z Panem i siedzieć u Jego nóg w świętym zaciszu Jego obecności. O, jakże nam trzeba wrócić do utraconej sztuki rozmyślania! Jak niezbędną jest nam zachęta, by mieć czas na przebywanie z dala od ludzi, od zgiełku i zamieszania wokół codzienności! O, jakże radośnie i przyjemnie jest otrzymywać pokrzepienie przez ufność w Bogu!

Każdy wierzący człowiek pragnący mocy, powinien mieć swoje „Miejsce Najświętsze”, do którego wchodzi tylko Bóg.

Przykaże Pan błogosławieństwu Swemu, aby z tobą było w spiżarniach twoich i we wszystkim, do czego byś ściągnął rękę swoją. 5 Mojż. 28,8

Gdy posłuszni jesteśmy naszemu Bogu, On błogosławi wszystko, co nam daje. Bogactwo nie jest przekleństwem, jeśli Pan je pobłogosławił. Kiedy ludzie posiadają więcej, niż wymagają chwilowe ich potrzeby, a zaczynają nadmiar przechowywać w spiżarniach, łatwo nagromadzeniu takiemu towarzyszy żar chciwości, albo śniedź oschłości serca; ale to się nie zdarza przy błogosławieństwie Bożym. Mądrość rządzi wówczas oszczędnością, szczerość kieruje darami, wdzięczność pobudza do składania ofiar na sprawę Pańską, a hołd, składany Bogu, dodaje słodyczy sercu. Jest to wielkie dobro posiadać błogosławieństwo w skrzyni złota i na rachunku bieżącym w banku.

A jakąż łaskę zawiera koniec zdania: błogosławieństwo „do czego byś ściągnął rękę swoją”. Nie chcielibyśmy przyłożyć do niczego ręki, na co nie moglibyśmy zawezwać błogosławieństwa Bożego, ani przystąpić do czegoś bez modlitwy i wiary. Co za przywilej - móc z góry oczekiwać poparcia Bożego przy każdym przedsięwzięciu! Wielu używa wyrażenia: „mieć szczęście”; ale błogosławieństwo Pańskie jest więcej, niż szczęściem. Dobroczynność ludzi wielkich jest z pewnością wartościowa, ale błogosławieństwo Pana przynosi nieskończenie więcej, niż dać mogą wszystkie dary talentu, geniuszu i taktu.

" ... Kaleb rzekł do niej: czego chcesz? Ona odpowiedziała: daj mi wiano; skoro mnie wydałeś do suchej ziemi południowej, daj mi też źródła wód. Dał jej tedy górne i dolne źródła" (Księga Jozuego 15: 18-19)

Są to źródła, a nie stojące stawy. Błogosławieństwa i radości, zstępujące z wyżyn w czasie najbardziej upalnego lata i przepływające przez pustynną ziemię smutków i krzywd. Ziemie należące do Achsy znajdowały się w południowej części kraju i często bywały wysuszane przez palące słońce. Lecz z gór płynęły niewyczerpane źródła, które ochładzały, odświeżały i czyniły płodną wszystką ziemię. Są źródła, płynące po nizinnych miejscach życia, po miejscach twardych i pustynnych, bezludnych i najbardziej pospolitych, i jakiekolwiek by nie było nasze położenie, zawsze możemy znaleźć wyższe źródła.

A Pan będzie królem nad wszystką ziemią; w on dzień będzie Pan jeden i Imię Jego jedno. (Zach. 14, 9)

Błogosławiona to przyszłość! To nie sen marzyciela, to prawda nieomylnego Słowa. Wszystkie ludy poznają Wiekuistego Boga i cała ludzkość uzna Jego panowanie. Dzisiaj jest jeszcze daleka od tego, gdyż unikają ludzie stawania przed wielkim Królem. Ile buntu jest wszędzie! Jakże „wielu bogów i wielu panów” jest na ziemi! Jakaż rozmaitość wyobrażeń o Nim i Jego Ewangelii panuje nawet pośród tych, którzy mienią się chrześcijanami. Ale dnia pewnego będzie jeden Król i jedno Imię dla żyjącego Boga. O, Panie, przyśpiesz ten czas! Co dzień wzywamy: „przyjdź królestwo Twoje!”

Nie chcemy dociekać, kiedy przyjdzie Pan, aby nie utracić pocieszającej pewności, że przyjdzie. Jak pewne jest, że Duch Święty przemawiał przez proroków, tak pewne jest, że cała ziemia napełni się chwałą Pańską. Jezus nie umarł na próżno. Nie udaremnią się postanowienia Ojca. Tu, gdzie szatan triumfuje, Jezus włoży koronę, a Bóg wszechmocny panować będzie. Idźmy więc drogą naszych spraw i walk powszednich, pokrzepieni w wierze.

Nie będzie się na wieki wadził ani gniewu wiecznie chował. ( Psalm 103,9)

Czasem będzie się wadził; inaczej nie byłby mądrym Ojcem takich nędznych i błądzących dzieci, jak my jesteśmy. Jego niezadowolenie jest bolesne dla miłujących prawdę, gdyż wiedzą, jak bardzo zasłużyli na nie i jak bardzo Go zasmucili. Wiemy, co znaczy Jego spór z nami i chylimy kolana przed Panem, żałując, że daliśmy Mu powód do gniewu.

Ale jakaż pociecha tkwi w tych słowach: „Nie na wieki będzie się wadził”. Gdy czynimy pokutę i zwracamy się Doń sercem złamanym przez grzech i już wyrzekającym się grzechu - On jest niezwłocznie znowu nam miłościw. Wcale nie jest to Bogu przyjemne ukazywać surowe oblicze tym, których miłuje z całego serca; radością Jego jest doskonałość naszej radości.

Pójdźcie, szukajmy Jego oblicza. Nie ma powodu do zwątpień ani trwogi. Miłujmy wadzącego się z nami Pana, a niebawem zaśpiewamy: „Odwróciłeś zapalczywość gniewu Twego, a ucieszyłeś mię”. Precz z wami, posępne przeczucia, kruki duszy naszej! Pójdźcie tu, do nas, korne nadzieje i wdzięczne wspomnienia, wy gołębice serca! On, Który z dawna ułaskawił nas, jako sędzia, chce nam znowu, jako Ojciec - przebaczyć. Przeznaczono nam cieszyć się Jego słodką i niezmienną miłością.

Lud swój wystawiłeś na ciężką próbę.(Ps. 60,5)

W życiu spotykają nas różne doświadczenia. Czasami są łatwe do zniesienia, inne są bardzo trudne i sprawiają nam wiele bólu.

Tego lata podarowano mi piękne różowe kwiaty; przyjmując je zapytałem: „Co to za kwiaty?” W odpowiedzi usłyszałem, że są to skalne kwiaty; rosną i kwitną wyłącznie na skałach, gdzie zupełnie nie widać ziemi. Przypomniały mi się wtedy „Boże kwiaty”, rosnące na miejscach kamienistych i nie wiem czemu, ale w sercu mym powstało uczucie, że Bóg wykazuje szczególną tkliwość w stosunku do tych „kwiatów”, które znajdują się na kamienistej glebie, w trudnym i przykrym położeniu; tkliwość, której może nie okazuje liliom i różom. Nie po to są doświadczenia życia, by nas załamać, ale mają na celu nas budować.