Oto zrobiłem z ciebie ostre brony ... (Iz. 41, 15)

Stalowa belka, wartości pięciu dolarów, przerobiona na podkowy, osiąga cenę dziesięciu dolarów. Przerobiona na igły, cenę trzystu pięćdziesięciu dolarów; jeśli przerobić ją na scyzoryki, jej wartość dojdzie do trzydziestu dwóch tysięcy dolarów; a jeśli z niej zrobią sprężyny do zegarków, osiągnie wartość dwustu pięćdziesięciu tysięcy dolarów.

Jakiej twardej szkole musi być poddana owa belka, aby osiągnąć taką wartość! Lecz im większej poddaje się ją przeróbce, im bardziej poddawana jest uderzeniom młota, przeprowadzona przez ogień, tłuczona i polewana, tym staje się cenniejsza.

Bom cię postawił przeciw ludowi temu, jako mur miedziany i obronny; i będą walczyć przeciw tobie, ale cię nie przemogą; bom Ja z tobą, abym cię wybawiał i wyrywał, mówi Pan. Jer. 15,20

Stałość w bojaźni Bożej i wierze przeobraża człowieka, niby w mur miedziany, którego nikt nie rozwali. Tylko Pan takich mężów może powołać; a trzeba nam takich w kościele i w świecie, zwłaszcza zaś - na kazalnicy.

Przeciwko ludziom prawdy, bezkompromisowym, walczy nasza epoka fałszu z całą mocą. Nic, zdaje się, tak nie wścieka szatana i jego nasienia, jak owo nieprzejednanie. Napadają na świętą stanowczość, jak Asyryjczycy oblegali miasta warowne. Radujmy się, że tych, których Pan utwierdził w sile, nigdy wrogowie nie przemogą. Inni, chwiejący się i unoszący się z każdym prądem nauki, zmieceni zostaną przy lada okazji, ale miłujący naukę łaski, służący darem nauczania, trwają jak skały, w pośrodku burzliwego morza.

Skąd taka wytrwałość? „Bom Ja z tobą, mówi Pan” - w tym zawarta jest cała prawda. Bóg chce wybawiać i wyrywać dusze Swoich wiernych z rąk nieprzyjaciół. „Wojska są przeciwko nam, ale Pan Zastępów jest z nami”. Nie cofniemy się ani o milimetr, bo Pan postawił nas na tym miejscu - wytrwamy na stanowisku naszym na wieki.

... ziściła się każda obietnica z wszystkich jego dobrych obietnic ... (1 Król. 8, 56)

Nadejdzie dzień, kiedy zrozumiemy znaczenie każdego „nie”, które Bóg wypowiedział w ciągu przemijania naszego codziennego życia. Tak, czy inaczej Bóg wynagradza nasze straty. Bardzo często, gdy Boże dzieci niepokoją się tym, że nie otrzymują odpowiedzi na swoje modlitwy, Bóg odpowiada na nie daleko obficiej niż tego oczekiwały! Chwilami darowane nam bywają zadatki wspaniałego działania Bożego, lecz jego pełne objawienie pozostaje jeszcze przed nami.

O, jak radosnym pocieszeniem jest posiadanie wiary, która nie śpieszy się, lecz cierpliwie oczekuje Pana, oczekuje wyjaśnień, które w końcu będą dane – przy objawieniu się Jezusa Chrystusa.

Boś Ty, Panie Boże, rzekł: że błogosławieństwem Twoim będzie ubłogosławion dom sługi Twego na wieki. ( 2 Sam. 7,29)

Obietnica ta urzeczywistniona została, przeto jest pouczająca podwójnie. Wszystko, co Pan Bóg wyrzekł, powinniśmy przyjąć jako pewnik i powołać się na to przed tronem Bożym. Jakże rozkosznie jest cytować Słowo obietnicy Pańskiej. Jak cenne jest ono: „Boś Ty”, którego używa, jako motywu, Dawid w tym wersecie.

Modlimy się nie dlatego, że wątpimy, ale że wierzymy. Modlić się bez wiary nie przystoi dzieciom Pana. Panie, nie możemy wątpić w Ciebie, przekonani jesteśmy, że każde ze Słów Twoich jest pewną podstawą najśmielszych nadziei. Przychodzimy do Ciebie i powiadamy: „uczyń, jako rzekłeś!” Pobłogosław dom Twego sługi. Ulecz chorych naszych; ocal naszych wątpiących; zawróć zbłąkanych; wzmocnij tych, którzy żyją w bojaźni Bożej. Daj nam pokarm i odzież według Słowa Twego.
Poprzyj nasze przedsięwzięcia, zwłaszcza udziel owocności trudom naszym w głoszeniu Ewangelii Twojej w naszym sąsiedztwie. Nasze sługi uczyń sługami Twymi, dzieci nasze — Twoimi dziećmi.

Niechaj błogosławieństwo Twoje spłynie na przyszłe pokolenia, a dopóki potomkowie nasi żyć będą na ziemi, niechaj Tobie wierni pozostaną. Panie Boże, niechaj „będzie ubłogosławion dom sługi Twego na wieki”.

„Kto się boi przykazania Jego, odniesie nagrodę” ( Przyp. 13,13)

Święta bojaźń wobec Słowa Bożego nie jest dostatecznie ceniona. Ludzie uważają siebie za mędrszych, niźli Słowo Boże, i ważą się je sądzić. Lub powiadają: „uczyniłem tak, ale nie dla bojaźni Bożej”. My zaś Księgę, daną przez Boga, uważamy za nieomylną, a czci dla niej dowodzimy naszym posłuszeństwem. Nie jest to wcale przerażenie wobec Słowa, ale dziecięce poszanowanie dla Niego. Nie boimy się kary, skoro boimy się samych przykazań.

... złożywszy z siebie wszelki ciężar i grzech, ... biegnijmy wytrwale w wyścigu, który jest przed nami. (Hbr. 12, 1)

Bywają brzemiona, które same przez się nie są grzechem, ale stają się przeszkodą w rozwoju życia duchowego. Jednym z najgorszych obciążeń jest poddanie się w smutkowi. Staje się to prawdziwie ciężkim brzemieniem, które będzie wielką przeszkodą do osiągnięcia świętości i pożytecznego życia.

Niepowodzenie narodu Izraelskiego, przy wejściu do ziemi obiecanej, zaczęło się od narzekania: „i szemrali... wszyscy synowie Izraela”. Mówili „przeciwko Bogu i Mojżeszowi”. A to uczucie przerodziło się w bunt i doprowadziło do klęski. Nigdy nie pozwalaj sobie przestać ufać Bogu; Jego miłość i wierność trwa na zawsze i we wszystkim. Możemy sprzeciwić się niedowiarstwu, podobnie jak i wszelkiemu innemu grzechowi. Gdy mocno staniemy na stanowisku i do naszych myśli nie dopuścimy zwątpienia, Duch Święty przyjdzie nam zaraz z pomocą, da nam Bożą wiarę i ukoronuje nas zwycięstwem.