Siła popularności i srebrników Drukuj
Autor: Biernacki Marian   
czwartek, 15 marca 2018 12:09
Elvis Presley, Whitney Houston, Katy Perry itd. Łączy ich to, że wychowali się i muzykowali w chrześcijańskim zborze. Śpiewali Panu na chwałę, budując współwyznawców i swoim obdarowaniem przyciągając ludzi do Jezusa Chrystusa. Przyszła jednak godzina próby. Czy tak ewidentny talent ma pozostać jedynie w służbie kościelnej? Czy nie należy wyruszyć z nim na podbój świata? Czy nie warto spróbować i dostać się na listy przebojów, zyskać popularność a może i światową sławę? I tak zrobili.

Nie myślę, że którekolwiek z tych wyrastających w zborze, szczególnie utalentowanych młodych ludzi, świadomie postanowiło odwrócić się od Boga i zaprzedać się świeckiej karierze. Być może niektórym początkowo towarzyszyła nawet myśl, że stając się popularni jeszcze lepiej przysłużą się chwale Bożej. Niestety, bożek sławy i pieniądza powoli owładnął całą ich duszą. A przecież nikt nie może być sługą dwóch panów, gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego kochał, albo do jednego przylgnie, a drugim pogardzi. Nie jesteście w stanie służyć Bogu i pieniądzom - powiedział Pan [Mt 6,24]. Taka jest prawda.
Smucę się, obserwując podobne tendencje i procesy także nad Wisłą. W mniejszościowych społecznościach chrześcijańskich wyrasta wielu utalentowanych ludzi, motywowanych wiarą w Pana Jezusa i pragnieniem poświęcenia się Bogu. Lata modlitwy, wsparcia ze strony współwyznawców oraz własnej pracy nad sobą, przynoszą konkretne efekty. Zaczynają owocować wirtuozerią, sukcesem zawodowym i - oczywiście - przyciąga uwagę świata. Nadchodzi godzina próby. Otwiera się jakaś możliwość zrobienia kariery artystycznej, naukowej lub biznesowej. Ściśle trzymając się Słowa Bożego  i udzielając się wyłącznie w środowisku kościelnym, popularności ani wielkich pieniędzy się nie zdobędzie. Co robić? Świat kusi wielką sceną, przyjaźnią ważnych ludzi, rozgłosem i dostatkiem. Z drugiej strony wiemy, że wszystko zawdzięczamy Chrystusowi Panu. Dlaczego On tak radykalnie stawia tę sprawę? Co robić..?

Smutno mi, gdy słyszę lub czytam, że młodzieniec, którego wierzący rodzice z trudem kształcili muzycznie, aby grał na chwałę Pana Jezusa, nie ma już czasu udzielać się  w zborze, bo pochłania go wspinanie się po radiowych listach przebojów. Jeszcze bardziej martwią mnie tacy chrześcijanie, którzy wręcz wypychają chrześcijańskie dziecko na świecką scenę z nadzieją, że może uda mu się na niej zaistnieć. Dlaczego tak bezmyślnie składają go światu w ofierze? Czy aby nie świadczy to o bardzo płytkiej wśród wielu współczesnych chrześcijan świadomości tego, kim powinien być dla nas i kim jest Jezus Chrystus?

Ludziom pożądającym świeckiej sławy należy się wezwanie do opamiętania ze strony osób wierzących, a nie ich zachwyt i pochwała dla duchowo zgubnych osiągnięć. Miłowanie Boga z całego serca nie zgadza się z pożądaniem świeckiej sławy i bogactwa. Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca [1Jn 2,15]. Korzeniem wszelkiego zła jest miłość pieniędzy [1Tm 6,10]. Nie na próżno Pismo mówi: Zazdrośnie chce On mieć tylko dla siebie ducha, któremu dał w nas mieszkanie [Jk 4,5]. Kto miłuje Pana Jezusa, miłuje też Jego zbór. Do tego stopnia cenna mu jest społeczność świętych, że granie i śpiewanie ku zbudowaniu chociażby kilkudziesięciu braci i sióstr, przedkłada ponad występ na wielotysięcznych imprezach świata.

Presley, Houston i inni, umiłowawszy doczesny świat, opuścili zbór i - owszem - zrobili wielką karierę. Stali się sławni na całym świecie. Biorąc jednak pod uwagę koniec ich życia  czy chcielibyśmy tego samego? Czy show-biznes z całym swym blichtrem, warty jest płacenia takiej ceny? Najwidoczniej nie, skoro Elvis Presley pod koniec życia, uwikłany w uzależnienia i targany wyrzutami sumienia, miał żal do ludzi ze zboru, że nie próbowali powstrzymać go, widząc jak zyskując popularność odchodzi od Boga. Albowiem cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swej szkodę poniósł? [Mk 8,36].

Jest w Śpiewniku Pielgrzyma stara pieśń, która powinna na dobre zaniepokoić niejedną chrześcijańską duszę. Jak Jezusa swego kochasz, jak? Kiedy w sercu twym miłości brak? Jakim światłem jest tu życie twe, Jeśli serce twe do świata lgnie? [...]  Choćbyś wszystkich gwiazd imiona znal, Choćby świat ci wszelką sławę dał, Stracon jest i najwspanialszy dzień, Jeśli nie płynęła miłość weń (Nr 485). Pan Jezus godzien jest miłości, która nie ulega pokusie sławy i bogactwa. Synowi Bożemu należą się najpiękniejsze głosy, największe talenty i uzdolnienia. Lokalny zbór jest właściwym miejscem do tego, aby budować Ciało Chrystusa oraz objawiać mądrość i chwałę Bożą.

Talenty sprzedane za garść srebrników i chwilową popularność, przestają być ofiarą miłą Panu. Nie zmarnujmy swojego życia.