Powierzchowność Drukuj
Autor: Tadeusz Tołwiński   
piątek, 22 czerwca 2018 00:00

Powierzchowność może dotyczyć każdego z nas. Wielu może pamiętać powiedzenie:"Czy się stoi, czy się leży, dwa tysiące się należy".
Treść tego powiedzenia wyraźnie mówi, że bez względu na nasze zaangażowanie w pracę i tak należy nam się zapłata. Jednak zmieniający się system w kraju nie pozwala nadal kierować się taką dewizą życia. Nowy system ekonomiczny wyzwala potrzebę całkowitego zaangażowania się w to, co robimy.

Z powierzchownością mamy także do czynienia w życiu chrześcijańskim.

Powierzchowne chrześcijaństwo nie jest prawdziwym chrześcijaństwem. Być może pomyślisz - racja. W Polsce mamy wielu takich wyznawców w Kościele Katolickim.
Odpowiem - masz rację. Wiele jest powierzchowności w liturgii Kościoła Katolickiego.
Byłoby jednak uproszczeniem mówienie, że powierzchowność życia chrześcijańskiego dotyka tylko wyznawców jednego wyznania.

Każdy człowiek bez względu na wyznanie jest w niebezpieczeństwie traktowania powierzchownie wiary w Boga. Skoro każdy, to i członkowie Kościołów Ewangelicznych nie są z tego wyłączeni. Powierzchowny chrześcijanin to człowiek, który jest zaangażowany w życie kościelne. Może nawet często uczęszczać na zgromadzenie lub udzielać się w pracy danej społeczności. Jednak z drugiej strony, życie takiego człowieka nie charakteryzuje się miłością do Biblii.
O tak, on może nawet jej bronić, jednak sam nie zna nic z jej poselstwa. Jego codzienne życie nie różni się nic od życia tych, którzy nie przyznają się do swojej wiary tak otwarcie, jak on.
Innymi słowy chrześcijanie powierzchowni żyją świeckim życiem. Pożądliwość ciała, oczu i pycha życia nie są im obce (1 J2,16).

Apostoł Paweł opisując ten stan rzeczy powiedział, iż ludzie ci " przybierają pozór pobożności", oraz, że "nie jest ten Żydem, kto jest nim zewnętrznie".
Są to mocne słowa i nie często można je usłyszeć w kazaniach współczesnych kaznodziejów. Słowa te przypominają, że poprzez zewnętrzne znaki i zachowanie nie stajemy się chrześcijanami.

W Starym Testamencie często czytamy o prorokach, którzy z rozkazu Pana mieli napominać lud, aby zastanowił się nad celem składanych przez nich ofiar. To co Bóg nakazał, po pewnym czasie, stało się niczym więcej, jak tylko rytuałem wykonywanym dla " świetnego spokoju". Bóg nazwał ofiarę Izraelitów "ofiarą daremną"( Iz 1,13).
Bracie i siostro czy myślałeś (łaś ) kiedyś, że to co robisz -może nawet całymi latami- może się Bogu nie podobać ? Czy dopuszczałeś myśl, że może to również być "daremna ofiara", gdyż twoje serce nie było właściwe?

Posłuchajmy słów Pana Jezusa: "Lud ten czci mnie wargami, lecz serce ich jest daleko ode mnie" (Mt 15,8-9). Czy przypadkiem nie dotyczą one nas? Bóg ostrzega nas przed zewnętrznym chrześcijaństwem, które jest coraz bardziej popularne w różnych kościołach.
Takie chrześcijaństwo zatwardza nasze serce i sumienie. Na nic się nie przyda w chwilach prób i doświadczeń.

Nie zastanawiaj się nad chrześcijaństwem innych, zastanów się nad swoim.

Prawdziwe chrześcijaństwo. Serce, czyli ten nasz wewnętrzny człowiek, jest testem naszego chrześcijaństwa i charakteru. Bóg powiedział: "Dam wam nowe serce i włożę nowego Ducha do was" ( Ez 36,26). Zbawienie dokonuje się w sercu (Rzym 10,10). Świętość życia jest rezultatem odnowionego serca. Człowiek taki nie chodzi do kościoła dla "uspokojenia sumienia", lecz z wewnętrznej potrzeby serca. Bóg z uwagi na miłość do swego dziecka " lubi" ciągle sprawdzać jego serce. Dawid modlił się: "Sprawdź serce moje, czy nie kroczę drogą zagłady".

Właściwe chrześcijaństwo nigdy nie będzie popularne na szeroką skalę. Powierzchowność nie dostarczy nam wielu problemów, usprawiedliwi lenistwo, pogłaszcze duszyczkę. Właściwe chrześcijaństwo jest za pokorne, by mogło być popularne, gdyż dotyka naszej pychy, grzechu, winy i nie pozostawia miejsca na chlubę z naszych uczynków. Chrześcijaństwo serca jest za święte, gdyż wymaga zmiany stylu życia człowieka, który z natury bardziej miłuje ciemność, niż światłość (J3,19). Cóż warta jest dla nas chwała ludzka? W wieczności staniemy przed Bogiem, nie człowiekiem. Bóg raduje się, gdy grzesznik porzuca swój stary sposób życia. Chrześcijanin serca usłyszy: "Pójdźcie błogosławieni Ojca mego, odziedziczcie Królestwo przygotowane dla was od założenia świata" ( Mat 25,34).

Jeśli twoja wiara jest powierzchowna, jesteś w niebezpieczeństwie. Jeśli oskarża cię twoje serce, przyjdź do Jezusa.
On nie obrazi się na ciebie, lecz z radością przyjmie skruszonego i pokornego człowieka, który jedynie w Bogu szuka wybawienia od powierzchowności swojej wiary. Jeśli jest inaczej i jesteś "chrześcijaninem serca" traktuj swe życie w służbie dla Jezusa jeszcze poważniej.