Nie wiem, gdzie Go położyli ! Drukuj
Autor: Karel Piotr   
sobota, 31 marca 2018 20:07

"... i ujrzała dwóch aniołów w bieli siedzących, jednego u głowy, a drugiego u nóg, gdzie leżało ciało Jezusa.  A ci rzekli do niej: Niewiasto! Czemu płaczesz? Rzecze im: Wzięli Pana mego, a nie wiem, gdzie go położyli. A gdy to powiedziała, obróciła się za siebie i ujrzała Jezusa stojącego, a nie wiedziała, że to Jezus.  Rzekł jej Jezus: Niewiasto! Czemu płaczesz? Kogo szukasz? Ona, mniemając, że to jest ogrodnik, rzekła mu: Panie! Jeśli ty go wziąłeś, powiedz mi, gdzie go położyłeś, a ja go wezmę.  Rzekł jej Jezus: Mario! Ona obróciwszy się, rzekła mu po hebrajsku: Rabbuni! Co znaczy: Nauczycielu! Rzekł jej Jezus: Nie dotykaj mnie, bo jeszcze nie wstąpiłem do Ojca; ale idź do braci moich i powiedz im: Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, do Boga mego i Boga waszego.  I przyszła Maria Magdalena, oznamując uczniom, że widziała Pana i że jej to powiedział." (Ew. Jana 20, 12-18) 

Czy największe święto chrześcijańskie, jakim jest zmartwychwstanie Chrystusa dla wszystkich ludzi, a nawet chrześcijan jest najbardziej istotne i najbardziej radosne?

Zostawmy na chwilę przeczytaną historię , a przyjrzyjmy się reakcjom ludzi na wieść o zmartwychwstaniu. Z cała pewnością odkryjemy fakt, że dla świadków tamtych wydarzeń wieść o tym, że Jezus zmartwychwstał nie była wieścią przynosząca radość, a raczej zwątpienie, smutek, niedowierzanie, otępienie, a nawet była to dla niektórych bardzo niewygodna wieść.

Myślę, że reakcja ludzi niewiele się zmieniła od tamtych czasów i dziś możemy obserwować podobne ludzkie postawy i nastawienia do faktu zmartwychwstania. Nawet , gdy większość ludzi przyznaje się do chrześcijaństwa, nie zmienia to faktu, że nastawienie wielu ludzi w konsekwencji jest dalekie od euforii, radości, czy poczucia zwycięstwa.

Więcej, fakt zmartwychwstania nie ma często żadnego przełożenia na codzienne życie ludzi. Może powiesz: to wielkie wydarzenie ważne tylko w życiu Jezusa, ale czy ma wspólnego Jego zmartwychwstanie z moim życiem? Czy może mieć coś wspólnego? Czy zmienia perspektywę mojej ziemskiej teraźniejszości i przyszłej wieczności?

Zawsze przypomina mi się owe najkrótsze kazanie pewnego ewangelickiego pastora z Wisły, który w dzień zmartwychwstania stojąc na ambonie powiedział tak: „Jezus zmartwychwstał, ale wy w to nie wierzycie”. I usiadł. To był koniec kazania.

Dlaczego tak zrobił? Czy naprawdę ludzie zgromadzeni w kościele nie wierzyli w zmartwychwstanie Jezusa? Po cóż mieliby wtedy przychodzić do kościoła? Sądzę, że powód był zacznie poważniejszy. Nie chodzi bowiem tylko o wiarę w historycznie udokumentowane wydarzenie, ale chodzi o wiarę, która wiąże fakt zmartwychwstania z osobistym przeżyciem spotkania się ze Zmartwychwstałym i doświadczeniem przeobrażającej mocy naszego dotychczasowego życia.

Ap. Paweł napisał o swoim życiu tak:

"I znaleźć siew N im, nie mając własnej sprawiedliwości… Żeby poznać Go i doznać mocy zmartwychwstania jego… "( Flp. 3, 9-10)

Dla Ap. Pawła fakt zmartwychwstania jest kluczowym wydarzeniem w historii zbawienia człowieka. Powiada on nawet, „ gdyby nie zmartwychwstanie daremna byłaby wiara nasza, daremne kazanie nasze….. pozostawialibyśmy nadal w swoich grzechach ( por. 1 Kor. 15, 12-19)

Czy tak dzisiaj patrzymy na cud zmartwychwstania?

To prawda, że nawet Jego najbliżsi uczniowie nie rozumieli tego, co się stało.

Radosny poranek zmartwychwstania nie był wcale radosnym dla nich osobiście, ani dla innych, którzy zetknęli się z widokiem pustego grobu. Nawet i wieści docierające do ich uszu, o tym, że On żyje, ba nawet pojawienie się przed nimi zmartwychwstałego Jezusa nie zmieniło reakcji ich serc. Ich oczy ciągle były zasłonięte!

To dość ważna obserwacja, gdyż dziś spotykamy się z podobnymi reakcjami ludzi na wieść o zmartwychwstaniu. Wielu przecież nie raz i nie dwa słyszało, o zmartwychwstaniu Chrystusa, ba, każda niedziela przypomina ten historyczny fakt, a jednak reakcje ludzi, mówiąc delikatnie są zastanawiające.

Popatrzmy chociażby na tych, co pilnowali grobu. Oni byli chyba pierwszymi świadkami zmartwychwstania. To byli rzymscy żołnierze posłani przez Piłata na prośbę arcykapłanów i faryzeuszy do pilnowania grobu. Słyszeli bowiem ową zapowiedź, że po trzech dniach zmartwychwstanie.. Mówią wiec do Piłata: „ Rozkaż więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia, żeby czasem uczniowie jego nie przyszli, nie ukradli go i nie powiedzieli ludowi: Powstał z martwych. Bo będzie to ostatnie oszustwo gorsze niż pierwsze”( Mt. 27,64)

Kiedy potem przerażeni zmartwychwstaniem, trzęsieniem ziemi, które temu zjawisku towarzyszyło, widokiem anioła, którego oblicze było jak błyskawica, „ zadrżeli ze strachu i stali się jak nieżywi” (28,4), przyszli, by powiadomić o tym arcykapłanów, a ci dali im pieniądze, by rozpuszczali wieść między ludem, że uczniowie w nocy, gdy oni spali wykradli ciało Jezusa.

Jakkolwiek ta relacja pozbawiona jest zupełnie sensu i logiki ( jak mogli widzieć kto ukradł ciało Jezusa, kiedy spali?).Ponadto sen na służbie i niedopilnowanie obowiązków to kara śmierci dla żołnierzy.

Ale ponoć pieniądze mogą zrobić wszystko, nawet zamknąć ( przymknąć) oczy naprawdę.

Zastanawiający jest jednak upór serca faryzeuszy i arcykapłanów. Oni przecież znali prawdę, ale wbrew prawdzie kłamali. Nie chcieli ugiąć swoich kolan, woleli żyć w religii kłamstwa.

A tak nawiasem mówiąc : co ty m myślisz o pustym grobie? Co stało się z ciałem Jezusa?

Tamci wierzyli w moc pieniądza, nie moc zmartwychwstania.

Czy dzisiaj takich ludzi trudno znaleźć?

Z jednej strony ludzi, jak ci żołnierze, dla pieniędzy pójdą w piekło, a z drugiej strony inni ludzie , jak ci faryzeusze, zawsze będą kłamać wbrew prawdzie. Wolą swoją religie ( choćby fałszywą ), ale nie chcą ukorzyć się przed Jesusem, którego wydali niewinnie na śmierć!

Również dzisiaj wielu bardziej ceni swój kościół (swoją religię) niż prawdę o Chrystusie.

Powiemy no tak, to byli wrogowie Jezusa, niewierzący w Niego, ale zapytajmy: czy reakcja uczniów Chrystusa na fakt zmartwychwstania była prawidłową reakcją?

Oni słyszeli z ust samego Mistrza, że po trzech dniach zmartwychwstanie, ale jakby nie docierała ta wieść do ich serc. Są zalęknieni, bojaźliwi, zaryglowali się w górnej izbie w obawie przed Żydami o swoje własne życie

Posłuchajmy relacji ewangelisty Marka: ( 16,9-13):

„I powstawszy z martwych wczesnym rankiem, w pierwszy dzień tygodnia, ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której wypędził siedem demonów. Ona poszła i oznajmiła tym,

którzy z nim przebywali, a którzy się smucili i płakali. Lec oni, , gdy usłyszeli, że żyje, i że się jej ukazał, nie uwierzyli. A potem ukazał się w innej postaci dwom z nich, gdy szli do wsi. Oni też wrócili i opowiedzieli pozostałym, ale i tym nie uwierzyli

Niewiara przynosi określone konsekwencje! Są to: smutek i płacz, zalęknienie i bojaźń, niepewność przyszłości i obawa o swoje własne życie. Tego doświadczali jego najbliżsi uczniowie.. trudno było im uwierzyć w to, że Jezus żyje!

Te wszystkie negatywne emocje, które pojawiły się w sercach uczni Jezusa są obecne również w sercach ludzi nam współczesnych.

Cóż z tego, że we wszystkich kościołach dziś mówią o zmartwychwstaniu, kiedy w sercu przeżywam bojaźń, lęk, strach przed tym, co nas czeka, co nadchodzi, niepewność jutra.

Kiedy w życiu więcej jest płaczu niż radości, gdy wszystko jest bez sensu, gdy utraciło się nadzieję.

Pamiętamy tych dwóch uczni idących po zmartwychwstaniu do Emaus. Słyszeli o tym, że Jezus żyje, ale nadal szli swoją własną droga w rozgoryczeniu, smutku, zawiedzionych nadziei. Oni spodziewali się „odkupienia Izraela” ( Łk. 24,21), a przyszło rozczarowanie!.

Nawet i wtedy gdy do nich dołączył Jezus, Biblia powiada, ze „ ich oczy były zasłonięte i nie mogli go poznać” ( w. 16)

Co za tragedia?! Jesus jest tak blisko, idzie z nimi, rozmawia z nimi, a oni Go nie mogą Go poznać!

To tak dokładnie jak dzisiaj. Jezus zbliża się do każdego człowieka, towarzyszy mu w jego drodze życia, przemawia do niego, na różne sposoby, a człowiek nie potrafi - z powodu zamkniętych oczu - Go poznać.

Ta zasłona z oczu może być zdjęta jedynie wtedy, gdy nawrócimy się do Pana.!

Pismo mówi o Żydach ( ale nie tylko) :

lecz umysły ich otępiały. Albowiem aż do dnia dzisiejszego przy czytaniu starego przymierza ta sama zasłona pozostaje nie odsłonięta, gdyż w Chrystusie zostaje ona usunięta. Tak jest, aż po dzień dzisiejszy, ilekroć czyta się Mojżesza, zasłona leży na sercu ich; Lecz gdy się oni do Pana nawrócą, zasłona zostaje zdjęta” ( 2 Kor. 4, 14-16)

Owe łuski na oczach mogą opaść jedynie wtedy, gdy – tak jak Saul w drodze do Damaszku – padniemy przed Jezusem na twarz.!

Ci z Emaus dopiero gdy zaprosili Jezusa do swego domu , a On z nimi wieczerzał, poznali Go po łamaniu chleba!

Jaka reakcja na fakt zmartwychwstania dziś jest najczęściej widoczna?

Myślę, że obok zamkniętych oczu, w związku z tym ciemności, która nas otacza, oraz życia w bojaźni , lęku i strachu, bez pokoju Bożego i bez nowej nadziei, która nie zawodzi, najczęstszą reakcją ( choć może skrywaną), po pierwsze jest ta, jaka była widoczna w Tomaszu. To jest NIEWIARA!

Tomasz mówi wprost: „ nie uwierzę jak nie zobaczę jego ran przebitych rąk, i nie włożę palca w miejsce gwoździ, czy tez kiedy nie włożę swojej ręki w Jego przebity bok ( J. 20,25)

To takie typowe dla współczesnego człowieka. Sam musi zobaczyć, dotknąć, sprawdzić, bo inaczej nie uwierzy. To nic, że inni uczniowie już są przekonani i świadczą: „widzieliśmy Pana,. On żyje!”. Tomasz nie wierzy!

Możesz słyszeć tysiące świadectw, o żywym Chrystusie, możesz nawet widzieć Jego cuda i Jego moc , a możesz być ciągle podobnym do Tomasza i w głębi serca nie wierzyć.

Tomasz miał możliwość doświadczyć Jezusa. Następnej niedzieli znowu się im ukazał, gdy byli razem i Tomasz z nimi. On wtedy już więcej nie potrzebował żadnego dowodu, ale padając na kolana wyznaje: Pan mój i Bóg mój” ( J 20,28).

Myślę, że to trochę nie fair nazywać Tomasza niewiernym. Bo jak ten tytuł ma się do tych, którzy dzisiaj mają okazję nie tylko słyszeć o zmartwychwstałym Jezusie, ale osobiście Go dotknąć, doświadczyć, spróbować.. ale…NIE CHCĄ tego zrobić!

Wola zostać niewierzącymi! Bo tak im wygodniej!

Tymczasem Bóg mówi: wypróbuj Mnie, skosztuj, zobacz, doświadcz Mnie!

Ale lęk przed ludźmi jest większy od leku przed Bogiem i nie chcą zbliżyć się do Niego, by Go poznać i ogłoście swoim Bogiem swoim Panem!

Druga reakcją typową dla współczesnego człowieka jest OBOJĘTNOŚĆ!

Brak zainteresowania, Taki duchowy letarg!

Nie tak dawno mówiłem na temat Józefa sprzedanego przez swoich braci do Egiptu.

Zrobili haniebną rzecz, a staremu ojcu Jakubowi skłamali powiadając, ze Józef został pożarty przez dzikiego zwierza. .

Jakub bardzo przeżył utratę swego umiłowanego syna Józefa. Tę tragiczną śmierć syna – Biblia opisuje tak: :

Wtedy Jakub rozdarł szaty swoje i włożył wór na biodra, i przez długi czas opłakiwał syna swego. Próbowali go pocieszyć wszyscy synowie jego ( ciekawe jak to robili?) i wszystkie córki jego, ale nie dałl się pocieszyć i mówił: W żałobie zejdę do syna mego do grobu. I opłakiwał go ojciec” ( 1 Mojż. 37, 34-35).

Mówią ludzie, że czas leczy rany, ale serce Jakuba było niepocieszone. Są straty, które bolą do końca życia. Dla Jakuba była to strata jego ukochanego syna , którego urodziła mu Rachela na starość. !

I oto nagle bracia Józefa przyjeżdżają z Egiptu ze wspaniała nowiną dla ojca: „Józef żyje i jest władcą całej ziemi egipskiej”.

Wydawać by się mogło, ze stary Jakub będzie tańczył z radości! Ale tak się nie stało!

Biblia powiada, ze na tę wieść pozostał nieporuszony. Serce jego się nie wzruszyło. Jakby

z obojętnością i drętwą postawą słuchał tej niewiarygodnej nowiny! Nie wierzył!

Myślę, ze nie ma nic gorszej od takiej postawy jaka przyjął Jakub!. Fakty są oczywiste.! Józef żyje, ale serce Jakuba jest nieporuszone, jakby obojętne!

Czy jednak możemy się dziwić? A ileż tysięcy ludzi dziś ma taki właśnie obojętny stosunek do faktu zmartwychwstania? Słyszą słowa : Jezus żyje, ale są nieporuszeni, przechodzą obok tego faktu zupełnie obojętnie.

Obojętność jest wrogiem Nr. 1. dla duszy człowieka!

Nie ma nic gorszego od obojętności. Tak też to widzi Bóg : W Objawieniu Jana czytamy słowa Jezusa: „obyś był zimny, albo gorący… ale że jesteś letnim wypluje cię z ust moich!”

Bóg nienawidzi letniości, obojętności, ani gorliwie wierzący, ani zupełnie przeciwny wierze.. taki przeciętniak, średni, pomiędzy, ciągle niezdecydowany…

Szczególnie w obecnych czasach obojętność na Ewangelię jest jaskrawo widoczna.

Jeszcze parę lat temu w Polsce kiedy śpiewaliśmy pieśni na ulicach naszego miasta, gdy zwiastowaliśmy słowo, grupki ludzi zatrzymywały się , chciały rozmawiać. Dziś możesz śpiewać na całe gardło, krzyczeć i wołać, wszyscy przejdą obok ciebie obojętnie, jakbyś był powietrzem, taka reakcja starotestamentowego Jakuba!

Na koniec wróćmy do czytanego na samym, początku tekstu biblijnego..

Reakcja Marii Magdaleny.

Ta niewiasta usposabia wszystkie cechy człowieka głęboko wierzącego. Człowieka, który bezgranicznie kocha swego Mistrza i Pana, Jezusa Chrystusa.. Wiele jej darowano, dlatego wiele miłuje.

To ona płacząc szukała Jezusa. Pusty grób był w tym momencie dla niej tragedią.

( A tak nawiasem mówiąc: Pusty grób zamiast stać się radością, staje się powodem płaczu i załamania., dziwne prawda? )

Nawet obecność i rozmowa z aniołami nie mogą zmienić nastawienia serca Marii.

Na to wygląda, że nic nie jest w stanie uspokoić jej serca, gdy nie ma Jezusa, gdy nie może Go znaleźć, gdy nie wie gdzie się zapodział Jezus, gdzie położyli jego ciało…

W swojej miłości do Jezusa gotowa jest swoimi słabymi siłami i własnymi rękoma wziąć Go, jeśli Go tylko znajdzie, jeśli odkryje i dowie się, gdzie Go położyli.

Dzisiejsze kazanie zatytułowałem: Nie wiem, gdzie Go położyli!

To właśnie słowa Marii Magdaleny, która nie może pogodzić się z tym, że Jego grób jest pusty, że tam Go już nie ma!

A z drugiej strony,- my to dziś wiemy, - że szuka Jezusa nie tam. gdzie On jest. Nie w tym miejscu w którym jej się wydaje , że powinien być!

Grób jest pusty! Nie ma Go w nim! On zmartwychwstał. Ale Maria jeszcze o tym nie wie!

Uczniowie otrzymali reprymendę od aniołów powiadających; „ Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych”!?

Ale Maria w swoim smutku, płaczu i żałości gotowa jest zrobić wszystko, by moc odnaleźć Jezusa.

Gdzieś się zapodział, gdzieś się zgubił, ktoś przeniósł Go w inne miejsce..!

Co możemy powiedzieć o postawie Marii?

Głęboko miłuje Zbawiciela , ale teraz jest w rozterce, teraz przyszedł czas, gdy na moment zgubiła Go ze swoich oczu. Przyszła trudna chwila osamotnienia, z która nie mogła sobie poradzić.

Gdzie mógł się podziać Jezus? Dlaczego nie mogę Go znaleźć ? I to w chwili, gdy jest mi źle, gdy płaczę, gdy przeżywam to okropne doświadczenie?

Czasem jako wierzący zadajemy takie niemądre pytania i sądzimy, że Jezus nas opuścił. Nie wiemy co z Nim się stało? Dlaczego milczy? Dlaczego nie zważa na moje łzy?

Ale ujmujące w tej historii jest to, że nadal Go szuka. Zę nie zrezygnowała, że gotowa jest wszystko zrobić byle Go odnaleźć!

Oczywiście Jezus jest ZAWSZE blisko, szczególnie tych, którzy go szukają! On jest blisko Marii, ale ona nie może w tym momencie Go dostrzec.

Spotkała – jak sądziła ogrodnika - i pyta go: Panie czy wiesz gdzie On jest, „Jeśliś ty go wziął, powiedz mi, gdzieś go położył, a ja go wezmę” ( w. 15)

To fakt, ze czasem Jezus przychodzi do nas pod postacią słabego człowieka, dziecka, biedaka, żebraka, potrzebującego pomocy, i biada nam jeśli nie rozpoznamy w tym człowieku Jezusa.

Ale też z drugiej strony oczy Marii nie mogą rozpoznać w domniemanym ogrodniku jej Mistrza i Nauczyciela. Sądzi że to tylko człowiek i zwraca się do niego z pytaniem i prośbą.

Często i my sądzimy że Bóg jest jak człowiek i działa według ludzkich praw, i na ludzkie sposoby. Szukamy pomocy jedynie u drugiego człowieka. Jakże się mylimy!

Ale szczere serce – jak serce Marii – ma szansę Go odnaleźć! Kiedy Jezus odezwał się do niej po imieniu i wyrzekł tylko jej imię; „Mario”! ona natychmiast rozpoznała GO po głosie.
I rzekła Mu po hebrajsku: Rrabbuni, co znaczy : Nauczycielu!” ( w. 16)

Jezus wcześniej powiedział: „Owce znają mój głos i za obcym nie pójdą”

Naturalną reakcją Marii było rzucenie Mu się do nóg, chęć wpadnięcia w objęcia Jezusowe.

Fanny Crossy napisała pieśń: „W obcięciu Jezusowym bezpiecznie czuję się,, tam radość niewymowna, pokój ogarnia mnie” ( ŚP. 423)

Jego ramion a i dzisiaj są szeroko otwarte! Uwielbiony Jezus może i chce cię przygarnąć, objąć, przytulić do Swej piersi., szczególnie wtedy, gdy jesteś załamany, smutny i przeżywasz trudne chwile.

Twój smutek może być w jednej chwili zamieniony w radość., jeśli w Tym, który do ciebie mówi rozpoznasz swego Mistrza i Pana.