Kiedy jako maturzystka po raz pierwszy oddałam krew, to świadomość, że może właśnie pomogłam uratować komuś życie napawała mnie wielkim entuzjazmem.
Kiedy rozmyślałam o zgłoszeniu się do programu dawców szpiku również zastanawiałam się jakby to było móc uratować komuś życie.
Kiedy tak o tym właśnie myślałam nagle do mojej głowy napłynęła zupełnie inna myśl:

„Dobrze, że pomagasz ratować życie… ale tylko to doczesne, co z życiem wiecznym? Czy ratujesz ludzi od wiecznej śmierci?”

Ludzie potrzebują Jezusa!

Każdego dnia mnie mijają
Widzę to w ich oczach
Ludzie z pustką w środku wypełnieni troską
Zmierzający niewiadomo dokąd

Przechodzą przez własny ból
Żyją od strachu do strachu
Śmiechem ukrywają cichy płacz
Który tylko Jezus słyszy

Ludzie potrzebują Pana, ludzie potrzebują Pana
U kresu naszych rozbitych marzeń, On jest otwartymi drzwiami
Ludzie potrzebują Pana, ludzie potrzebują Pana
Kiedy wreszcie to sobie uświadomimy, że ludzie potrzebują Pana?

Jesteśmy powołani, aby nieść Jego światło
Do świata, gdzie to co złe wydaje się być dobre
Co może być ważniejsze, niż
Dzielenie się życiem z tym, który jest zgubiony

Przez Jego miłość nasze serca mogą czuć
Cały smutek z którym się zmagają
Oni muszą usłyszeć Słowa Życia
Którymi tylko my możemy się z nimi podzielić

Ludzie potrzebują Pana, ludzie potrzebują Pana
U kresu naszych rozbitych marzeń, On jest otwartymi drzwiami
Ludzie potrzebują Pana, ludzie potrzebują Pana
Kiedy wreszcie to sobie uświadomimy, że ludzie potrzebują Pana?