Znalazłem niedawno starą broszurkę napisaną przez I. S. Prochanowa, rosyjskiego przywódcę ewangelicznego z przełomu XIX i XX wieku, na temat jednego wersetu, który jest opinią Pana Jezusa na temat stanu naszych serc. Jezus powiedział: "Albowiem gdzie jest skarb twój - tam będzie i serce twoje" (Mt. 6:21). Poniżej zamieszczam fragment tej broszurki na temat serca osoby wierzącej, gdyż uważam, ze warto jest zastanowić się nad tytułowym pytaniem – „Gdzie jest twoje serce?”

Stan serca wierzącego.

1) Serce mięsiste - nowym sercem.

Jak już powiedziano, w stanie grzesznej niewiary serce ludzkie staje się kamiennym sercem.
Pan nie kocha takiego serca i dlatego mówi: "Usunę z waszego ciała serce kamienne, a dam wam serce mięsiste" (Ez.36:26). "Dam wam serce nowe, i ducha nowego dam do waszego wnętrza...".
Tak stało się z młodym prorokiem Izajaszem (Iz.6). Na nim przeprowadzona została operacja. Jeden z serafów, będący przy tronie Wszechmogącego, przyleciał do niego z rozżarzonym węgielkiem, który wziął z ołtarza. Dotknął nim jego ust i powiedział: "Usunięta jest twoja wina, a twój grzech odpuszczony" (Iz.6:7).
Tu zaszła dziwna przemiana serca młodego proroka. Otrzymał on nowe serce, oczyszczone z grzechu. Jeszcze bardziej zadziwiająca zmiana zaszła w dniu Pięćdziesiątnicy. Wypełniło się proroctwo Ezechiela: "Ducha nowego dam do waszego wnętrza" (Ez.36:26). Ci, na których Duch został wylany, otrzymali nowe serca. Bojaźliwy Piotr, jeszcze niedawno bojący się zwykłych służących, napełnił się takim męstwem, że mógł przemawiać do tysięcy ludzi, którzy byli poruszeni. To dlatego, że miał on nowe serce. Kto jest w Chrystusie, ten jest nowym stworzeniem, nowym człowiekiem.
Co to oznacza? Kilkudziesięciu ludzi z nowymi sercami odnowiło cały ówczesny, otaczający ich świat.

2) Serce miłosierne.

Zamiast zwierzęcych, okrutnych serc, Pan stwarza serca miłosierne i błogosławi im. "Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią" (Mt.5:7).
Ewangelia daje nam szczególny obraz miłosiernego serca w osobie miłosiernego Samarytanina.
W Nowym Testamencie jest opis nawrócenia okrutnego serca Saula, który pałał chęcią zabijania, a stał się apostołem. Stał się dla wielu dusz troskliwym i czułym żywicielem (1Tes.2:7).

3) Serce czyste.

Grzeszne serce, przewrotne, pod wpływem Ducha Bożego przeobraża się w serce czyste: "A takimi niektórzy z was byli; aleście omyci, aleście uświęceni, aleście usprawiedliwieni w imieniu Pana Jezusa Chrystusa i w Duchu Boga naszego" (1Kor.6:11). Krew Jezusa Chrystusa oczyściła ich od wszelkiego grzechu (1J.1:7) i uczyniła ich bielszymi niż śnieg. Tak też stało się z Dawidem, który będąc w grzechu pokutował, modląc się: "Pokrop mnie hyzopem, a będę oczyszczony; omyj mnie, a ponad śnieg bielszy się stanę" (Ps.51:9) i który został oczyszczony.
Tak było i jest ze wszystkimi wierzącymi w Pana Jezusa Chrystusa. On czyni serca czyste i On może uczynić, "aby serca wasze były utwierdzone, bez nagany w świętości przed Bogiem i Ojcem" (1Tes.3:13).

4) Serce dobre.

O dobrym sercu mówi się w Łk.8:15. W sferze wiary złe serce może przemienić się w dobre. Więzienni strażnicy przeważnie mają serca niedobre. Taki był też strażnik, który pilnował uwięzionego Pawła i Sylasa (Dz.16). Lecz co stało się z nim, kiedy nawrócił się? Dla tych, których przedtem zakuł w dyby, obmył rany.

5) Serce ciche, spokojne i skruszone.

Serce ciche i spokojne jest chwalone w Słowie Bożym. "Życiem dla ciała jest serce spokojne" (Prz.14:30 BT). "Błogosławieni cisi, albowiem oni posiądą ziemię" (Mt.5:5).
Skruszonemu sercu dana jest szczególna obietnica: "Jahwe jest blisko skruszonych w sercu" (Ps.34:19 BT).
Wiara w Chrystusa czyni cichymi i skruszonymi te serca, które do tej pory były dumne i pyszne. Zazwyczaj wszyscy oficerowie bywają dumni. Takim zapewne był setnik, rzymski oficer, któremu zachorował sługa. Jednak pod wpływem Chrystusa stał się cichym i pokornym.

6) Serce szczere.

Wiara czyni serca szczerymi. Tak jest napisane o Dawidzie: "Postępował (Dawid) wobec Ciebie szczerze, sprawiedliwie i w prostocie serca" (1Krl.3:6 BT). Wszyscy faryzeusze byli ludźmi nieszczerymi i oto Nikodem, jeden z nich, okazał zadziwiającą szczerość w rozmowie z Jezusem (J.3). Zbliżenie się do Jezusa Chrystusa czyni ludzkie serce szczerym, jeśli przychodzi ono do Niego bez podstępnego i wrogiego zamiaru.

7) Serce rozumne, mądre.

Młody Salomon miał rozumne i mądre serce (1Krl.3:9), gdyż prosił Boga o nie. Moc Boża może uczynić z serca nierozumnego, serce rozumne. Synowie Zebedeusza okazali nierozumne serca, gdy prosili Jezusa o zasiadanie po obu stronach Jego tronu. Później, po otrzymaniu Ducha, przejawili wielką mądrość. Jeden z nich, apostoł Jan, jest autorem jednej z Ewangelii.

8) Serce wierne.

Wierne serce podoba się Bogu. Nehemiasz (9:8) mówi, że Pan stwierdził, iż serce Abrahama jest wierne. To było przyczyną, z powodu której Pan wylewał na niego tak wiele błogosławieństw.
Moc Pana jest na tyle duża, żeby mocą Ducha Bożego z serca niewiernego uczynić serce wierne. Tak było z Piotrem. Zaparł się on Chrystusa, a gdy zszedł na niego Duch Boży, wtedy gotów był na wszystkie niebezpieczeństwa i cierpienia dla imienia Jezusa Chrystusa.

9) Serce szerokie.

Jeśli fizyczne serce jest powiększone - jest to stan chorobowy. Gdy serce duchowe jest rozszerzone, powiększone, wtedy jest to dobre. Apostoł Paweł i jego współpracownicy mieli serca rozszerzone. Pisze on: "Usta nasze otwarły się przed wami, Koryntianie, serce nasze szeroko się otwarło" (2Kor. 6:11). "Nie u nas jest wam ciasno, ale ciasnota jest w sercach waszych" (2Kor.6:12). Rozszerzone duchowe serce jest sercem szeroko otwartym na miłość, zrozumienie, współczucie i stosunki do braci oraz bliźnich. Takie serce nie może mieć wąskiego spojrzenia lub formalnego stosunku do dzieła Bożego. Ono nie odtrąca, lecz przygarnia. Przyjmuje i obejmuje.
Inne stany serca, które znajduje się w wierze, to: serce wdzięczne, szczodre, wybaczające, radujące się, pokorne itp.
Takie jest serce, jeśli żyje ono wiarą. Jakże jest to cudowne.

W tym świątecznym oczekiwaniu na Pamiątkę Narodzin Chrystusa, dobrze jest zastanowić się nad tym z jakim sercem wspominamy przyjście Tego, kto „od nikogo nie potrzebował świadectwa o człowieku; sam bowiem wiedział, co było w człowieku” (Jan 2:25).