Nasze dzieci na nas patrzą, kiedy mówimy o wodzie,
a pijemy wino.

Nasze dzieci na nas patrzą, kiedy mówimy o prawdzie,
a w życiu pojawia się fałsz.

Nasze dzieci na nas patrzą, kiedy mówimy, że wielbimy pokój,
a potem o bzdurę kłócimy się z sąsiadem.

Nasze dzieci na nas patrzą, kiedy mówimy, że kochamy ich matkę,
a potem krzyczymy na nią, bo nie smakuje nam kotlet.

Nasze dzieci na nas patrzą, kiedy mówimy o ochronie środowiska,
a potem rzucamy po kątach papierki.

Nasze dzieci na nas patrzą, kiedy w niedzielę idziemy do kościoła,
a wracając kłócimy się o jakiś drobiazg.

Nasze dzieci na nas patrzą, kiedy mówimy, że w życiu ważna jest tylko miłość,
a potem patrzą na naszą pogoń za dobrami tego świata.

Nasze dzieci na nas patrzą, kiedy...
swoim życiem piszemy następną zwrotkę.

Nie zapominajmy o milczącym spojrzeniu naszych dzieci.
O ich cichym sądzie, który nas może ocalić, od wielu nikczemności.