O tym, że człowiek stworzony został na wyobrażenie Boga, według Jego podobieństwa, informuje nas pierwszy rozdział Biblii. Trzyczęściowa (trychotomiczna) budowa istoty ludzkiej jest wspaniałym odzwierciedleniem trójjedynej osoby Boga, na czym również polega główne podobieństwo człowieka do Boga. Oprócz wspaniale działającego ciała ludzkiego, którego budową nieraz zachwycało się wielu lekarzy, oraz oprócz duszy tak cudownie współpracującej z ciałem, człowiek posiada jeszcze najgłębszą i najskrytszą część swojego jestestwa jakim jest jego duch.

O jego istnieniu przekonują nas, dzieci Bożych, własne doświadczenia, przeżycia z Bogiem, w których duch nasz, obok duszy, odgrywa zasadniczą rolę. Ale przede wszystkim o jego istnieniu i działaniu w nas mówi Słowo Boże. Szczególnie w Nowym Testamencie znajdujemy wiele wersetów opisujących działanie ducha człowieczego w rozmaitych sytuacjach życia. Niechaj poniższy przegląd nowotestamentowych wersetów posłuży nam w lepszym poznaniu siebie samych.

Łukasz Ewangelista wydaje takie świadectwo o dzieciństwie Jana: „A dziecię rosło i wzmacniało się w duchu” (1,80).

O udziale ducha ludzkiego w różnych stanach wzruszeń czytamy: ,,I rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim” (Luk. 1,47) – zaświadczyła Maria. O Jezusie przebywającym wśród opłakujących Łazarza czytamy: ,,rozrzewnił się w duchu i wzruszył się” (Jan 11,33), a objawiając zamiar Judasza „Jezus zasmucił się w duchu” (Jan 13,21). W innych okolicznościach: „A Jezus zaraz poznał w duchu swoim, że tak myślą w sobie...” (Mk 2,8). „I westchnąwszy w duchu swoim rzekł: (…)” (Mk 8,12). „A gdy ich Paweł w Atenach oczekiwał, oburzał się w nim duch jego, bo widział, że miasto oddane jest bałwochwalstwu" (Dz 17,16). „Podnieśli bowiem na duchu mnie i was” (l Kor 16,18). „Nie zaznałem spokoju ducha, bo nie zastałem tam Tytusa” (2 Kor 2,13). „Aleśmy się daleko więcej rozradowali radością Tytusa, że duch jego przez was wszystkich uspokojony został” (2 Kor 7,13).

Z Pisma Świętego wynika, że życie fizyczne człowieka uzależnione jest od przebywania ducha ludzkiego w ciele. „A Jezus zawoławszy wielkim głosem, rzekł: Ojcze, w ręce twoje polecam ducha mego. I powiedziawszy to, skonał” (Łk 23,46). „I kamieniowali Szczepana, który się modlił tymi słowy: Panie Jezu, przyjmij ducha mego” (Dz 7,59). Natomiast przy wskrzeszeniu córki Jaira napisano: ,,I powrócił duch jej i wstała zaraz” (Łk 8,55). „Bo jak ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa” (Jk 2,26).

O działalności ducha Jezusa po śmierci na krzyżu oraz o Jego zmartwychwstaniu mamy następujące wzmianki: ,,(...) w ciele wprawdzie poniósł śmierć, lecz w duchu został przywrócony życiu. W nim też poszedł i zwiastował duchom będącym w więzieniu, które niegdyś były nieposłuszne, gdy Bóg cierpliwie czekał za dni Noego" (l Pt 3,18n). „W tym celu bowiem i umarłym głoszona była ewangelia, aby w ciele osądzeni zostali na sposób ludzki, ale w duchu żyli na sposób Boży" (l Pt 4,6).

O życiu ducha ludzkiego po śmierci ciała czytamy: „Lecz wy podeszliście do (...) niezliczonej rzeszy aniołów, do uroczystego zgromadzenia. I do zebrania pierworodnych, którzy są zapisani w niebiesiech, i do Boga, sędziego wszystkich, i do duchów ludzi sprawiedliwych, którzy osiągnęli doskonałość” (Hbr 12,22-23. por. Łk 16,19-31; Jan 5,24-25 i 11,25). „Dla niego bowiem (dla Boga) wszyscy żyją” (Łk 20, 38). „Oddajcie takiego szatanowi na zatracenie ciała, aby duch był zbawiony w dzień Pański” (l Kor 5, 5).

Bóg nazwany jest Ojcem duchów: „Ponad to, szanowaliśmy naszych ojców według ciała, którzy nas karali; czy nie daleko więcej winniśmy poddać się Ojcu duchów, aby żyć?” (Hbr 12,9). „Albo czy sądzicie, że na próżno Pismo mówi: Zazdrośnie chce On mieć tylko dla siebie ducha, któremu dał w nas mieszkanie?” (Jk 4,5).

Słowo Boże działając w człowieku „przenika aż do rozdzielenia duszy i ducha” (Hbr 4,12).

Nowe narodzenie: „(...) a co się narodziło z Ducha, duchem jest" (Jan 3,6) ,,(...) chociaż ciało jest martwe z powodu grzechu, jednak duch jest żywy przez usprawiedliwienie” (Rz 8,10). „Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy” (Rz 8,16).

Działanie ducha ludzkiego: „Bo któż z ludzi wie, kim jest człowiek, prócz ducha ludzkiego, który w nim jest?” (l Kor 2,10). I ten duch ludzki uzewnętrznia się w sposób bardzo wyraźny w modlitwie językiem niezrozumiałym (glossolalia): „Albowiem kto mówi językiem niezrozumiałym, nie ludziom mówi, ale Bogu; bo nikt nie słucha (nie rozumie), lecz on duchem mówi tajemnice. Bo jeżeli się modlę językiem niezrozumiałym, modli się duch mój, ale rozum mój nie przynosi pożytku” (l Kor 14,2.14). „Bo jeżeli będziesz błogosławił duchem...” (w. 16). „I duchy proroków są poddane prorokom” (w. 32).

O udziale ducha człowieczego w oddawaniu czci Bogu: „Ale przyjdzie godzina i teraz jest, kiedy prawdziwi czciciele będą cześć oddawać Ojcu w duchu i w prawdzie. Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie” (Jan 4,23-24). „Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym i w duchu waszym, które są Boże” (l Kor 6,20; por. Ps 150,6).

Nowy Testament w sposób bardzo kategoryczny przeciwstawia uczynki ducha uczynkom ciała. „Czyż tak bezrozumni jesteście? począwszy duchem, teraz ciałem kończycie?” (Gal 3,3). ,.A mówię: duchem, postępujcie, a pożądliwość ciała nie wykonacie. Albowiem ciało pożąda przeciwko duchowi, a duch przeciwko ciału; a te są sobie przeciwne...” (Gal 5,16-17). „Jawne zaś są uczynki ciała (...) Owocem zaś ducha są: (...)” Gal 5,19-23. por. l Pt 3,4; Jk 4,5). „Jeśli duchem żyjemy, duchem też postępujmy” (Gal 5,25). „Bo kto sieje ciału swemu, z ciała żąć będzie skażenie; ale kto sieje duchowi, z ducha żąć będzie żywot wieczny” (Gal 6,8. por. Rz 8,1-13).

Mówiąc o świętości, co ściśle się wiąże z owocem ducha, apostoł Paweł pisze: „Mając tedy te obietnice, umiłowani, oczyśćmy się od wszelkiej zmazy ciała i ducha, dopełniając świątobliwości swojej w bojaźni Bożej” (2 Kor 7,l). „Także niewiasta niezamężna i panna troszczy się o sprawy Pańskie, aby być świętą i ciałem i duchem” (l Kor 7,34). „A Bóg pokoju niechaj was w pełności poświęci, a cały wasz i dusza, i ciało niech da zachowane bez nagany przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (l Tes 5,23).

Także i w służbie dla ludzi duch ludzki ma naczelne miejsce: „Świadkiem bowiem mi Bóg – mówi apostoł Paweł – któremu służę w duchu moim przez zwiastowanie ewangelii Syna jego” (Rz l,9). „My bowiem jesteśmy obrzezani, którzy duchem służymy Bogu (...)” (Flp 3,3). „(...) służymy w nowości ducha, a nie we przestarzałej litery” (Rz 7,6). „Którzy też uzdolnił abyśmy byli sługami nowego przymierza, nie litery, lecz ducha, bo litera zabija, duch ożywia. (...) Czy nie daleko więcej chwały mieć będzie służba ducha?” (2 Kor 3,6.8). „A mowa moja i kazanie moje nie było w powabnych mądrości ludzkiej słowach, ale w okazaniu ducha i mocy” (l Kor 2,4). O Apollosie, słudze Pańskim, i czytamy: „Był on obeznany z drogą Pańską, a pałając duchem przemawiał i nauczał” (Dz 25), oraz podobne temu słowo: „W gorliwości nie ustawia płomienni duchem, służcie Panu” (Rz 12,11). Bożymi uzdolnieniami umożliwiającymi duchowi człowieczemu owocną służbę dla Ewangelii są dary Ducha Świętego, o których czytamy w l Kor 12. i 14. (por. Rz l,11. i 12,6nn. l Tym 4,14; 2 Tym l,6),

Mówiąc o jedności Paweł zwraca uwagę, że jest to jedność ducha: „Starając się zachować jedność ducha w związku pokoju. Jedno ciało i jeden Duch” (Ef 4,3-4). „Abym słyszał o was, że stoicie w jednym duchu, jednomyślnie walcząc dla wiary Ewangelii” (Flp l,27). „Jeśli jest jaka wspólność ducha dopełniajcie radości mojej, abyście też samo myśleli, mając tę samą miłość, będąc jednomyślni i jedno rozumiejący” (Flp 2,1-2; por 2 Kor 12,18).

W księdze Objawienia m. in. czytamy o zachwyceniach ducha: „Byłem w zachwyceniu ducha w dzień Pański...” (l,10). „I zaniósł mnie w duchu na pustynię” (17,3). „I zaniósł mnie w duchu na wielka i wysoką górę, i pokazał mi miasto święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga” (21,10; por 2 Kor 12,2-4).

W zakończeniu kilku listów Pawłowych czytamy: „Pan będzie z duchem twoim” (2 Tym 4,22). „Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa, niech będzie z duchem waszym, bracia” (Gal 6,18. i Flm 25).

Artykuł napisano w 1967 r. i zamieszczono w miesięczniku „Chrześcijanin”. Cytaty biblijne z Biblii Gdańskiej.