Jeśli w Słowie Bożym użyto stwierdzenia czasy, np. czasy ostateczne, to jest to okres rozciągnięty w czasie, jeśli natomiast użyto określenia dni, to wskazuje na rychły koniec tego okresu. A jak było za dni Noego, tak będzie i za dni Syna Człowieczego. Jedli, pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki i nastał potop, i wytracił wszystkich (Łuk. 17, 26-27).

A więc jak to było za dni Noego? Jedli i pili, no cóż, nic w tym nadzwyczajnego. Człowiek musi jeść i pić, aby żyć, żenili się, za mąż wychodziły – wskazuje to nawet na to, że istniał jeszcze Boży porządek, ale czytamy również, że za dni Noego Pan widział, że wielka jest złość człowieka na ziemi i że wszelkie jego myśli oraz dążenia jego serca są ustawicznie złe. Żałował Pan, że uczynił człowieka na ziemi i bolał nad tym w sercu swoim. I rzekł Pan: Zgładzę człowieka, którego stworzyłem, z powierzchni ziemi, począwszy od człowieka, aż do bydlęcia, aż do płazów i ptactwa niebios, gdyż żałuję, że je uczyniłem. Ale Noe znalazł łaskę w oczach Pana (I Mojż. 6, 5-8). Co zadecydowało o tym, że Noe znalazł łaskę w oczach Pana? Noe był mężem sprawiedliwym, nieskazitelnym wśród swojego pokolenia. Noe chodził z Bogiem (I Mojż. 6, 9). Noe również jadł i pił, ale jego życie nie „kręciło się” wokół spraw doczesnego życia. Za priorytet postawił sobie życie z Bogiem. Noe chodził z Bogiem. W czasach, kiedy myśli i dążenia człowieka były ustawicznie złe, Noe potrafił zachować swoją odrębność. Żył wśród ludzi złych i bezbożnych, ale nie z nimi. Jego mentalność była inna. Apostoł Paweł w 2 Kor. 6, 14-18 pisze: Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi, bo co ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością albo jakaż społeczność między światłością a ciemnością? Albo jaka zgoda między Chrystusem a Belialem, albo co za dział ma wierzący z niewierzącym? Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami? Myśmy bowiem świątynią Boga żywego, jak powiedział Bóg: Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich, I będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim. Dlatego wyjdźcie spośród nichi odłączcie się, mówi Pan, I nieczystego się nie dotykajcie; a Ja przyjmę was. I będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami, mówi Pan Wszechmogący.

Wystarczy włączyć wiadomości w telewizji albo wziąć do ręki gazetę, aby nasze serce napełniło się trwogą o przyszłość. Żadnych dobrych wiadomości, tylko informacje o tragediach, nienawiści, drożyźnie bez nadziei na poprawę na lepsze czasy. Ludzie postępują coraz gorzej wobec bliźnich. Świat konsekwentnie brnie w stronę nieprawości, bezbożności i niemoralności. 

Z pewnością jest to świadectwem zbliżającego się końca, o czym też pisze apostoł Piotr: „Obecne zaś niebiosa i ziemia dzięki temu samemu Słowu są zachowane dla ognia, strzeżone na dzień sądu i zagłady bezbożnych ludzi” (2 Ptr. 3:7). Po tych słowach Piotr stawia pytanie ludziom wierzącym w Boga: „Jacy wy powinniście być w świętym postępowaniu i pobożności, oczekując przyjścia dnia Boga?” (2 Ptr. 3:11). Czy w życiu dzieci Bożych możemy zauważyć dążenie do stawania się świętszymi? Może bardziej osobiście - czy w moim osobistym życiu obserwuję stały wzrost ku świętości? Skoro jesteśmy usprawiedliwieni i uświęceni przez ofiarę Chrystusa, zadajmy sobie pytanie: "Co przystoi świętym?"

Gdy zachowuje się spokojnie, to któż go potępi. Hiob 34, 29

Cisza podczas rozszalałej burzy.

On jest z nami w łodzi nie tylko wtedy, gdy spokojnie przepływamy jezioro, ale również wtedy, gdy podczas ciemnej nocy jesteśmy na jego środku i nagle zaczyna szaleć straszliwa burza. Wszystkie żywioły jakby powstały przeciwko nam i każda fala grozi zatopieniem łodzi. Ale oto Pan budzi się ze snu i rozkazuje wichrom i falom ucichnąć. W miejsce wściekłych żywiołów sprowadza ciszę i spokój.

Jego głosu nie zagłuszy wycie wichru i ryk rozszalałych fal. „Umilknij! Ucisz się!” Czy go nie słyszysz? On nas uspokaja i daje nam ciszę, w chwili utraty duchowego pokoju.

Nieraz Pan pozbawia nas różnych rzeczy tylko dlatego, że wyolbrzymiamy ich znaczenie. Ulegamy pokuszeniu, aby naszym osiągnięciom, nastrojom lub duchowym widzeniom przypisywać zbyt wielką wagę. Pan oddala od nas te rzeczy i w swojej wielkiej miłości uczy nas czynić różnicę między nimi i Nim samym. Przybliża się i ożywia nas cichym powiewem swojej obecności. W taki właśnie sposób spływa na nas pokój Boży, który przewyższa wszelkie zrozumienie i zachowuje serce i myśli w Chrystusie Jezusie.

Zapisz