Kanał kazań i reportaży – Różnorodny wykład Słowa Bożego oraz zbiór reportaży i audycji pozyskanych od Fundacji Głos Ewangelii. W tle starannie wyselekcjonowane hymny i piosenki anglojęzyczne.
Kazania – Różnorodny wykład Słowa Bożego zwiastowanego przez znanych kaznodziejów i ewangelistów. Kanał adresowany do tych, którzy chcą się zatrzymać i pomyśleć, po co żyją.
Podczas naszego ostatniego spotkania, kiedy kończyliśmy piąty rozdział, przeczytaliśmy takie słowa: "A zakon wkroczył, aby się upadki pomnożyły; gdzie zaś grzech się rozmnożył, tam łaska bardziej obfitowała, żeby jak grzech panował przez śmierć, tak i łaska panowała przez usprawiedliwienie ku żywotowi wiecznemu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego" (w. 20-21).
"A zakon wkroczył, aby się upadki pomnożyły". Kiedy coś takiego się czyta i nie rozumie się tego w znaczeniu duchowym, można wyprowadzić pochopny, błędny wniosek, że tak naprawdę, gdy grzech pojawia się w naszym życiu i rozmnaża się, to nic takiego złego się nie dzieje, bo łaska Boża może bardziej obfitować. Skoro widać więcej grzechu, to widać też będzie więcej łaski Bożej. Oczywiście, taki wniosek może się pojawić, ale byłby to wniosek człowieka, który zupełnie nie rozumie spraw duchowych, a więc i tego, co Bóg dla nas zrobił w Jezusie Chrystusie.
Kończąc nasze poprzednie rozważanie mówiliśmy, że wiara, jeśli jest w naszym życiu, to musi się w jakiś sposób przejawiać. Łatwo jest mówić, że się ma wiarę w Boga, ale ma to być przecież widoczne w życiu. Wielu ludzi w Polsce mówi, że ma wiarę w Boga. Powiedziałbym, że ponad dziewięćdziesiąt procent przyznaje się do tego, tyle że gdy pojawia się myśl o śmierci, to się jej boją. Kiedy przychodzi pokusa, to jej ulegają, a kiedy cierpienie, to się załamują. Gdy do domu zagląda niedostatek, to popadają w panikę. I niektórzy z takich wierzących kończą w szpitalu psychiatrycznym, niektórzy popełniają samobójstwo, a większość po prostu marnie wegetuje, kręcąc się wciąż wokół niemal wyłącznie materialnych spraw. Cóż z tej wiary wynika? Niewiele. Wiara w Boga powinna się w życiu konkretnie przejawiać.
Przechodzimy dziś do piątego rozdziału Listu do Rzymian. Pojawia się tu pierwsza myśl, która pokazuje, co wynika z wiary w Boga: „Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu też mamy dostęp przez wiarę do tej łaski, w której stoimy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej. A nie tylko to, chlubimy się też z ucisków, wiedząc, że ucisk wywołuje cierpliwość, a cierpliwość doświadczenie, doświadczenie zaś nadzieję; a nadzieja nie zawodzi, bo miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany” [w. 1-5].
Kończąc ostatnim razem rozważanie kolejnego fragmentu Listu św. Pawła do Rzymian, a była to końcówka 3. rozdziału, razem z tekstem biblijnym zadaliśmy pytanie: „Czy więc zakon unieważniamy przez wiarę?” I odpowiedzieliśmy: „Przeciwnie, zakon utwierdzamy”. Tak naucza nas Słowo Boże. I chociaż ktoś mógłby wyciągnąć pochopny wniosek, że gdy już jest wiara, to wówczas zakon, prawo Boże objawione w Starym Testamencie, zostaje unieważnione, to nie możemy w taki sposób podchodzić do tej sprawy. Parafraza 31. wersetu brzmi: „Wręcz przeciwnie, uniewinnienie przez Boga czyni z nas nowych ludzi. Ufamy, że Chrystus da nam siłę, pozwalającą przeżyć każdy dzień w sposób godny. Dopiero wtedy, gdy zaufamy Jezusowi, możemy naprawdę, być mu posłuszni, czyli temu zakonowi Pańskiemu”. Tak, jak to faktycznie wynika z Pisma Świętego, Bóg zawsze usprawiedliwiał ludzi na podstawie wiary, a nikt nie został usprawiedliwiony z powodu uczynków.
List świętego Pawła do Rzymian to księga szczególna. Bardzo znacząca, jeśli chodzi o prawidłowe rozumienie Bożego planu zbawienia, czyli tego, w jaki sposób człowiek może dostąpić żywota wiecznego. Aktualnie rozważamy teologiczną stronę sposobu zbawienia.
Jest to dosyć istotne także w polskich realiach, ponieważ ten fragment Słowa Bożego dotyczy sytuacji zupełnie podobnej do tej, w której my żyjemy. Bowiem apostoł Paweł w tych pierwszych rozdziałach Listu do Rzymian prowadzi jakby rozmowę z żydostwem, z religią Mojżeszową, z Żydami, którzy chlubili się wielką tradycją religijną. Podstawą ich chluby było to, że należą oni do narodu wybranego, że znają prawo Boże. Oparli się na tym i twierdzili, że już sama przynależność do judaizmu daje im pewność wszystkich Bożych błogosławieństw i gwarancję tego, że podobają się Bogu.
Tak więc apostoł Paweł podjął z nimi dyskusję. Pokazał im, że nie można się oprzeć na religii, aby osiągnąć żywot wieczny.
Gdy kończyliśmy rozważanie pierwszego rozdziału Listu do Rzymian i zaczęliśmy rozważać rozdział drugi, stało się dla nas jasne, że Słowo Boże w tym miejscu porusza kwestię tzw. nominalnego chrześcijaństwa, czyli bycia chrześcijaninem tylko z nazwy. Żydzi ograniczyli się do tego i zadowolili się tym, że zewnętrznie należeli do narodu izraelskiego, do narodu wybranego, że nosili na swoim ciele oznakę obrzezania, jako świadectwo przymierza z Bogiem. I chociaż wszystko wiedzieli, co i jak należy robić, bo od dzieciństwa uczono ich przecież Pisma Świętego, to jednak ich serca były od tego dalekie.
Gdyśmy rozważali cały ten katalog grzechów pogrążających ludzi, którzy poznawszy Boga, nie uczcili Go jako Boga, to stwierdziliśmy, że mamy tendencję, by to wszystko odnosić do ludzi, którzy są gdzieś tam daleko, do tak zwanych niewierzących. Jakże łatwo nam odsuwać to od siebie i myśleć o sąsiedzie, o kimś z rodziny, może nawet o kimś, kogo lubimy, ale kto niestety jest niewierzący. Tymczasem List do Rzymian zmusza nas do głębokiej autorefleksji. Wszystko to może także nas dotyczyć i wielokrotnie dotyczy, bowiem drugi rozdział zaczyna się tak: „Nie ma przeto usprawiedliwienia dla ciebie, kimkolwiek jesteś, człowiecze, który sądzisz; albowiem, sądząc drugiego, siebie samego potępiasz, ponieważ ty, sędzia, czynisz to samo”.
[zapis słowa mówionego)